Indringend door de sobere opzet

Beklemmende tragikomedie over de bureaucratische mallemolen van het Nederlandse asielbeleid. Het is geschreven in kraakhelder proza zonder veel opsmuk of stilistisch vernuft, waardoor het de suggestie wekt dat het de authentieke bespiegelingen zijn van 'een gewone asielzoeker' die als buitenstaander te maken krijgt met de xenofobe, de intolerante, de vijandige en de goedbedoelde (maar naïeve) schaduwkanten van de Nederlandse samenleving. Niet het beeld waar mijn vaderlandslievende hart sneller van gaat kloppen, want het is pijnlijk indringend in hoe het de gevoelens van onmacht, hopeloosheid en frustratie beschrijft van groepen 'bijna-burgers' die doelbewust buiten de samenleving worden geplaatst. Het nadeel van de sobere opzet is dat het op een gegeven moment als een voorspelbaar trucje gaat voelen door de vele herhalingen en gelijksoortige 'cliffhangers' die Al Galidi inbouwt. Ook vond ik het bij vlagen naar seksistisch als hij bijvoorbeeld de Russin Jelena beschrijft als een welgevormde blonde muze in donkere dagen of de Afrikaanse Kristi als een promiscue intrigante die altijd haar zin krijgt.