In één adem uitgelezen!

Nadat er door de stichting waar ik voor werk een Eritresche avond gepland was waar deze schrijfster over haar boek zou komen vertellen, heb ik het boek direct aangeschaft. Mede vanwege mijn vele contact met Eritreërs, waarbij mijn nieuwsgierigheid naar hun afkomst en cultuur groot is.

Het boek vertelt het verhaal van Maron, een jongen welke op 13 jarige leeftijd zijn land Eritrea ontvlucht. De vlucht duurt in totaal 2 jaar, waarna hij eindelijk aankomt in Nederland. De vlucht is erg zwaar geweest en Maron wil hier dan ook niet meer aan terugdenken. In Nederland komt hij, nadat hij een tijdje in een AZC gezeten heeft, terecht in een opvanghuis voor minderjarige asielzoekers. Hier wonen nog vijf jongeren, waarvan 4 uit Eritrea en 1 uit Congo. Maron wil graag snel de taal leren en zijn woonbegeleider Damien regelt dat hij een taalmaatje krijgt, Selma. Selma trekt zich het lot van Maron erg aan en snel hebben ze meerdere malen per week contact. Ze is echter erg nieuwsgierig naar Maron zijn persoonlijke verhaal en gedurende het boek blijft dit tussen hen in hangen. Maron praat graag over Eritrea, maar niet over zijn vlucht.

Het boek geeft op een gemakkelijke manier een inkijkje in het leven van een vluchteling in Nederland en onder wat voor omstandigheden zij hun vlucht hebben moeten doorstaan. Voor mensen die denken dat vluchtelingen enkel gelukzoekers zijn, raad ik aan om dit boek te lezen. Het is gebaseerd op een bestaand verhaal en laat zien dat niemand zomaar zijn familie, huis en land achterlaat. Maar soms wordt je gedwongen omdat het land waar je van houdt, niet meer van haar inwoners houdt.