Schrijnend maar mooi verhaal

De dertienjarige Anna zorgt na de dood van haar ouders voor haar achtjarige broertje Astor. Een mysterieus virus heeft alle volwassen uitgeroeid. Kinderen zijn niet vatbaar voor het virus maar zodra ze de puberteit in gaan krijgen ook zij ‘Het Rode Virus’. Anna werkt hard om voor haar broertje en zichzelf te zorgen. Als haar broertje wordt ontvoerd, is er voor haar geen enkele andere keus. Ze zal nog meer moeten doorzetten om haar broertje te redden.

Anna is een ontzettend dapper en stoer meisje van dertien. In een verlaten omgeving weet zij te overleven zonder elektriciteit en vers voedsel. Ze heeft alleen als steun het schriftje van haar moeder, met adviezen over overleven. Anna probeert zo goed mogelijk haar jongere broertje Astor te beschermen tegen de harde kille wereld maar uiteindelijk komt ook hij de harde realiteit onder ogen.

Niccolò Ammaniti heeft een fijne vlotte schrijfstijl. Het boek leest makkelijk en er zijn veel heldere beschrijvingen. In de dystopische wereld is het leven wreed en dat komt goed naar voren. De emotieloze manier waarop Anna de lijken van volwassenen waarneemt is schrijnend. Zo heeft ze de botten van haar moeder bewaard maar heeft daarbij geen sterke emotie. Regelmatig lees je absurde beschrijven zoals deze: ‘In haar rugzak had ze een zaklamp, een aansteker, het schrift van de Belangrijke Dingen in een groene sweater gewikkeld, plus een keukenmes en het rechterdijbeen van haar moeder.’.

In 'Anna' beschrijft Ammaniti een vreemde en soms lugubere wereld. Het boek is in drie delen opgebouwd. De overgangen naar een volgend deel is soms wat abrupt. Zo springt Ammaniti van deel twee naar deel drie in de tijd maar gaat eerst niet op dat gat in het verhaal in. Het verhaal heeft een bepaalde richtingloosheid, het was moeilijk te voorspellen hoe dit zou aflopen. De situatie is namelijk zo uitzichtloos want ook Anna is aan het opgroeien en wordt vatbaar voor het virus. Toch blijft ze vechten:

‘Haar leven was hetzelfde dat een kever aanspoort om op twee poten verder te strompelen als er op hem getrapt is, hetzelfde dat een slang doet wegvluchten onder de slagen van de houw terwijl hij zijn ingewanden achter zich aan sleept. In haar onwetendheid voelde Anna aan dat wezens op deze planeet, van de slakken tot de zwaluwen, inclusief de mensen, moeten leven.’

'Anna' is een schrijnend verhaal over een uitzichtloze situatie. Toch weet de vechtende Anna je als lezer te boeien en is het boek maar moeilijk weg te leggen.