Leuk begin van nieuwe YA-serie

‘Licht, camera, liefde’ is het eerste deel van de nieuwe meidenserie ‘De Valentines’ van auteur Holly Smale. De Valentine familie bestaat o.a. de kinderen Max, Faith, Mercy en Hope. Roem, geld en schoonheid zijn hun komen aanwaaien. Maar liefde, dat is dan een ander verhaal....

In dit deel volg je het jongste gezinslid Hope. Ze wordt over een paar maanden zestien en dan mag ze eindelijk ook in de spotlights komen te staan. Tot die tijd hebben haar ouders strenge regels: zij mag niet mee naar premières en niet gefotografeerd worden. Hope is ongeduldig en verlangt enorm naar het moment dat zij haar fantastische acteer carrière kan beginnen. Als ze bij toeval de knappe Jamie ontmoet is ze direct tot over haar oren verliefd. Eindelijk heeft ze haar liefde gevonden!

Een van de hoofdkarakteristieken van Hope is haar uitbundige enthousiasme en grote fantasie. Ze wil zo graag verliefd worden, ze plant haar ontmoeting al helemaal uit in denkbeeldige scripts. Ze gelooft in horoscopen en kan soms een tikkeltje naïef zijn. Haar zus Faith steunt haar, haar zus Mercy heeft altijd wel iets van kritiek.

‘Mijn zussen zijn net engelen – al is de een van licht en blijdschap en de ander van duisternis en pijn (waarschijnlijk heeft Mercy ook nog een busje pepperspray in een van haar killerlaarzen verstopt).’

Hope heeft haar broer en zussen maar is bijna altijd alleen. Ze krijgt thuis les en gaat niet naar school. Toch vraag je je als lezer soms wel af waarom Hope zo eenzaam is. Als ze zo makkelijk Jamie kan ontmoeten en zoveel tijd heeft om met hem te daten, dan had ze toch ook makkelijk meer vrienden kunnen maken?

Smale heeft een leuke vertelmanier. De scripts die Hope uitdenkt in haar hoofd als ideale uitkomst worden vaak tegengesproken door de zinnen erna die uitleggen wat er werkelijk gebeurd. Het contrast tussen de romantische scriptversie en de ontnuchterende realiteit is een leuke combinatie.

‘Ik heb altijd een film gemaakt van mijn leven, altijd gescript, geëdit en geknipt waar ik dat nodig vond. Ik heb altijd geweten hoe ik het hebben wilde. Ik heb altijd op stop gedrukt als dingen me niet bevielen en op herhalen als ze me wel bevielen.’

Gelukkig komt er bij Hope ook een moment van bezinning in het boek. Ze blijft niet de over-de-top personage maar beseft waar ze mee bezig is. Ze maakt een mooie ontwikkeling door. Als lezer is het ook fijn dat het wat serieuzer wordt, want Hope’s naïviteit kan soms een beetje irritant worden.

‘Licht, camera en liefde’ is een grappig en levendig eerste deel van de nieuwe Valentines-serie. Ik ben benieuwd hoe het verder met de Valentines zal gaan!