Wanneer je hoofdpersonages een bijrol heeft heb je als auteur misschien de verkeerde persoon tot hoofdpersoon benoemd

Vuurland **
Met de informatie die op internet te lezen is doet Vuurland vermoedden dat er een goede thriller in het verschiet ligt. Eén waarin de Scandinavische maatschappijkritische touch wordt gecombineerd met een goede dosis actie rondom de orgaanhandel in Zuid-Amerika. De trilogie draait om inspecteur Vanessa Frank, momenteel weliswaar geschorst maar wel de persoon die in staat is om veel lijntjes met elkaar te verbinden en iets tot op de bodem uit te zoeken. Waar je verwacht dat zij als hoofdpersoon centraal staat is het Engman, bewust of onbewust dat is de vraag, niet bepaald gelukt haar die rol in Vuurland ook toe te bedelen. Na een eerste, recalcitrante, kennismaking tussen Vanessa en haar psycholoog, die zowel humoristisch is als een interessante rebelse inspecteur belooft zien we haar een vrij lange periode vrijwel niet voorbij komen in het verhaal. Nicolas Paredes lijkt eerder de hoofdrol te hebben en is ook voldoende uitgewerkt binnen dit boek. Zowel zijn huidige handelen als zijn achtergrond worden helder en maken duidelijk dat deze man van staal een zacht hart heeft.
De twee verhaallijnen die Engman aankondigt, de ontvoeringen en de orgaanhandel, blijven beiden maar matig uitgewerkt en het lijkt erop dat hij beter kan kunnen kiezen voor één verhaallijn en deze veel strakker neerzetten. Waar Vuurland deed vermoedden een goede thriller te zijn komt het plot maar moeizaam op gang en gebeurt er lange tijd vrij weinig, pas in het laatste kwart van het boek, wanneer Vanessa haar koffer pakt, komt er vaart in het verhaal. Er zitten weinig onverwachte wendingen in het verhaal en daarnaast gaat Vanessa allemaal wel erg makkelijk af. Positief is wel dat Engman in die laatste pagina’s niet alleen de spanning weet op te bouwen, maar ook de aandacht weet vast te houden en het wegleggen van het boek dan geen optie meer is tot de laatste punt is gezet.