Moord en doodslag op de Scilly eilanden

De Scilly eilanden staan op m'n bucket list. Dus wat te doen als er een thriller die zich daar afspeelt, op een display tafel ligt? Juist: mee naar huis slepen en direct lezen!

"Ruin Beach" blijkt deel twee uit een serie van Crime Writer (zo noemt ze zich zelf) Kate Rhodes. "Hell Bay" introduceerde detective Ben Kitto, een aantal personages die ook in 'Ruin Beach' voorkomen en de prachtige eilanden.

Kate Rodes is géén beginneling. Ze heeft minimaal één andere thriller-serie op haar naam staan en begon haar carrière met de succesvolle publicatie van twee dichtbundels. Tenminste, dat las ik op de flap en introductie van "Ruin Beach" en toen ik haar googlede. Dit jaar zou of wordt ook deel drie uit de serie gepubliceerd rond DI Kitto.

Dus: waarom werkt dit boek niet; of in ieder geval niet voor mij? Ik ben er nog steeds niet uit. Het verhaal start veelbelovend. Het eerste hoofdstuk beschrijft hoe iemand midden in de nacht duikt in één van de grotten van Tresco. Deze duik eindigt fataal.

Dit eerste en een aantal hoofdstukken door het hele boek, beschrijven gebeurtenissen in de derde persoon. De lezer krijgt zo verschillende gezichtspunten, ervaringen en inzichten voorgeschoteld. Dit geeft de lezer een 'voorsprong" op hoofdpersoon DI Kitto en zijn wolfshond.

Het grootste deel van het boek beschrijft echter wat Ben Kitto ervaart, denkt, voelt. Deze hoofdstukken zijn in een ander lettertype gedrukt. Bovendien zijn ze geschreven in de ik-persoon. Dit beperkt dus wat de lezer hoort te weten, terwijl hij of zij druk mee puzzelt om het mysterie op te lossen.

Nadat het eerste slachtoffer door Kitto en een visser van één van de eilanden wordt gevonden, verandert het verhaal niet alleen in een thriller of mysterie. Uiteindelijk wordt het een race tegen de klok, met meerdere verdachten, terwijl er ook nog een vleugje romantiek speelt.

Lag het aan een overvloed van verkeerde verdachten? Lag het aan een overvloed van 'stock characters' en één-dimensionale personages? Uiteraard heeft Kitto een vervelende, nare baas - zoals we al kennen uit zo veel soortgelijke thrillers. Ook heeft Kitto een side-kick: z'n ondergeschikte.

Lag het aan mijn verwachtingen? Na het lezen van diverse goede thrillers een gewenning aan meer spanning, meer 'coleur locale", meer diepgang, overtuigender ontwikkelingen, tot en met een beter plot?

De Guardian en andere media roemen Kate Rhodes als een expert in het uitwerken van plots, iemand die schitterend schrijft, uitblinkt in het beschrijven van de eilanden en de bewoners. Een ervaren thriller-auteur die bovenal weet hoe ze er de vaart en spanning in moet houden.

Sorry, kan zijn in deel 1 en 3 uit deze serie of haar andere boeken, maar ik vond het allemaal een beetje te oppervlakkig, traag, oeverloos uitgesponnen en soms onwaarschijnlijk. Dit had allemaal in minder dan 350 pagina's kunnen worden verteld. En over die 'coleur locale': aan het eind van het boek verontschuldigt Rhodes zich bij de bewoners van de Scilly eilanden. Ze heeft een aantal geografische zaken en personages op Tresco aangepast voor haar verhaal.

Niet dat dit allemaal een onleesbare thriller oplevert. Lees het gerust; vooral als je even behoefte hebt aan een makkelijke, weinig eisende thriller die je tenen net niet laat krommen. Vanaf ongeveer pagina 100 heb je door, waar het hier om draait. De ontknoping hoort een oplettende lezer ook niet te verrassen.

Bovendien zal je waarschijnlijk net als ik, een bezoek aan de Scilly eilanden op je wensenlijst zetten. Zeker als je van duiken of snorkelen houdt, of graag tuiniert.