Dit is hoe het ging.

Dit is hoe het ging
“Voor zover ik mij kon herinneren was die middag bij de spoorbrug de eerste keer in mijn leven dat het plegen van zelfmoord door mijn hoofd schoot, ook al duurde de gedachte maar kort en duwde ik hem meteen weg.”
Astrid Boonstoppel schreef dit boek om antwoorden te formuleren op vragen waarop we zelf geen antwoorden hebben. Vragen die in het hoofd spoken van iemand die alleen nog maar suïcide als de enige oplossing ziet. Ze geeft aan hoe mensen van het perfecte leven in dit soort gruwel terecht kunnen komen. Want nee, niet alles is wat het lijkt. En nee, men weet vaak veel minder dan wat men denkt te weten.
Cato haar leven ging perfect na de verhuizing. Op haar nieuwe school hoorde ze direct bij het populaire groepje. Ze gedroeg zich alsof ze er altijd al bij gehoord had. Ze gebruikte make-up, kocht kleren die in de mode waren, had het perfecte vriendje, stond niet meer in de schaduw van haar zusje, niets deed haar nog herinneren aan haar vorige school. Waar ze het ene trauma na het andere meemaakte. Daar, op die plek ging alles mis. Een naaktfoto van haar werd verspreid door heel de school. Die foto heeft haar het leven zuur gemaakt, net zoals Lianne, het meisje dat schuldig is aan het lekken van de foto.
Maar die tijd was voorbij toen ze uit Amsterdam vertrokken was. Haar nieuwe vriendin, Victoria, gaf haar een gevoel van vriendschap dat ze nog nooit eerder gevoeld had. Samen lunchen, samen shoppen, samen de gymles overslaan, zelfs samen op skivakantie. Alles verliep perfect, maar niet voor lang.
Het is gek hoe het leven van een tienermeisje van de ene dag op de andere zo maar kan omslaan. Haar vriendinnen lieten haar in de steek. Het trauma van haar vorige school was gelekt op haar nieuwe school. Cato was terug het meisje met de naaktfoto. Iedereen staarde haar aan en niemand zei nog een woord tegen haar. Ze stond er terug helemaal alleen voor. Nochtans, ze had haar internetvriendje nog. Adrian. Al van in het begin je als lezer door dat er iets niet klopte. Hun relatie moest geheim blijven. Hij was al 23 jaar en wou alles alleen maar in het geheim doen. Maar Cato zocht er niets achter. “Je hebt gelijk, het is beter dat niemand iets over ons weet”, zei ze weleens. Adrian was het enige dat Cato nog had. Ze vertelde hem alles en nam hem voor de volle 100% in vertrouwen.
Cato haar leven viel in stukjes uit elkaar. Ze was gebroken. Ze at niet meer, haalde alleen nog maar onvoldoendes. Ze sprak met niemand meer op school. Haar ouders die elke dag opnieuw een poging deden om met haar te spreken maar zonder resultaat. Ze was doodop.
 
Adrian was uiteindelijk diegene die haar de term “zelfmoord” in het hoofd stak. Ze hadden een plan. Het eindfeest zou de dag worden, de dag dat alles gedaan zou zijn. Geen last meer van vuile blikken, geen gezeur meer om haar slechte punten, geen beeld meer van haar naakte lichaam, afgebeeld op zo’n groot blinkend papier, in de gangen van de school. Het was beter zo.
Bij het begin van het boek, start je met een opgelucht gevoel. Het doet deugd om te lezen hoe het leven van zo’n ellende kan omslaan naar een fantastische toekomst. Af en toe deed Cato te veel haar best deed om er bij te horen. Om te lijken op Victoria, die in haar ogen zo perfect leek. Maar het was voor haar de uitweg om van haar afschuwelijke herinneringen af te geraken, en het werkte.
Dat er iets niet juist was met Adrian, zien we al van in het begin. Maar dat hij Cato zover had kunnen krijgen verwacht niemand. Ze was best naïef. Ze deed niet wat ze zelf wou, ze deed wat anderen deden. Maar daar had ze zelf geen probleem mee.
Je wordt helemaal in het verhaal meegetrokken. Je gaat in op de spanning en je bent bang voor die mogelijke afloop. Het is pas vanaf je zelf beseft dat het met zelfmoord zou kunnen eindigen, dat de sfeer helemaal omslaat. Het begint zo vrolijk en eenvoudig, dat zo’n abrupt einde niet eens mogelijk lijkt. Maar het tegendeel heeft wel wat anders bewezen. Met de dood tot gevolg, wat het boek zo aangrijpend maakt.
Het is belangrijk dat dit soort boeken geschreven worden. We mogen dit onderwerp geen taboe vinden. Er moet over gepraat worden en daar is een boek een belangrijk onderdeel van. Lezen over hoe mensen tot zelfmoord komen is ingrijpend. Soms zijn we blind voor de realiteit en staat men er niet bij stil, hoe iemand anders zo overtuigend kan zijn. Het is best schrikwekkend. Het boek is zeker geslaagd. De enorme plottwist in het verhaal doet nadenken.
Dit is hoe het ging is een heel realistisch geschreven thriller. Net dat maakt het boek zo indrukwekkend. Het is levensecht en tegelijk zo ver weg van ons bed. Althans, dat denken we. Er worden zo veel thema’s aangehaald. Van vriendschap tot pesten en van (internet)liefde tot zelfmoord, en alles daar tussenin. Het einde gaat zo snel, dat je niet tot besef komt dat het leven van Cato gewoon echt voorbij is. En net dat maakt het verhaal zo fascinerend.
(Recensie door Katoo Van Reeth, gepubliceerd op 13-10-2019 op Hebban)