Onmenselijke ontberingen

Dit is een zeer aangrijpend boek.
Spanje, tijdens de bezetting van een groot imperium begin twintigste eeuw, werden in Extremadura de dorpbewoners uit hun huizen ontzet. De mannen werden op karren gestapeld en zij veronderstelden dat ze ergens als soldaat zouden gelegerd worden. Niets was minder waar. De ontberingen en de gruwelijke gebeurtenissen, maakten het onmenselijk. Hadden wij onze concentratiekampen, werden ze daar met dezelfde gruwel behandeld.
Eva Holden, de vrouw van een hoog-geplaatste militair, woont in een villa in Extrmadura en leidt in die idylische omgeving een teruggetrokken leven. Daar verzorgt ze haar bedlegerige man die ze haat. Op een geheven ogenblik merkt ze iemand op en wou ze die man van haar landgoed wegjagen, maar iets in haar maakte dat ze op dit besluit terug kwam. Ze gaf hem buiten te eten en ze liet hem haar moestuin onderhouden. Al haar pogingen om iets te horen te krijgen wat er hem werd overkomen, waren hopeloos. Op het moment dat ze geen vragen meer stelde, begon de man ineens toch te praten slechts in onsamenhangende woorden en zeer onduidelijk. Beetje per beetje kreeg ze meer van deze man te weten. Ze wist dat hij Leva heette.

Deze heel korte samenvatting omvat niks naar wat er in het boek wordt geschreven. De schrijfstijl was eventjes wennen, doordat er door periodes heen wordt verteld. In de "ik-vorm" vertelt Eva het verhaal, maar ook Leva doet zijn verhaal. Haar leven verandert naarmate ze meer en meer de confrontaties aangaat met de werkelijke wereld.

Alles wordt heel duidelijk weergegeven en bij momenten echt wel rauw. Carrasco heeft een eigen schrijfstijl die we misschien wel kunnen aanzien als een kunstvorm. Borstelen met woorden.

Ik heb dit boek heel graag gelezen en zou het toch aan veel mensen aanraden. Het heeft mij beroerd van begin tot het bittere einde. Je krimpt bijna letterlijk in elkaar als je bepaalde passages leest. Soms deed het mij denken aan het boek van Primo Levi 'Is dit een mens?"
"De grond onder onze voeten" zal mij zeker bijblijven en een tweede maal lezen is zeker geen overdaad.
Hierbij dank ik onze dierbare Harrie Leenders die het boek aanraadde.