Donker debuut

Op zijn eerste werkdag komt Massimo Marini te laat. Op de scène van de misdaad wordt hij niet alleen geconfronteerd met het lijk van een man met uitgestoken ogen, maar ook met zijn nogal botte, nieuwe baas commissaris Teresa Battaglia. Zij is niet mals voor Marini en kampt met een aantal kwalen die ze liever verborgen houdt. De lokale bevolking staat niet te springen om de politie te helpen bij het ophelderen van de moord en na een volgende gruwelijke gebeurtenis, beginnen de speurders aan een seriemoordenaar te denken. Die moeten ze weten te vinden in een klein bergdorpje te midden van de ruige natuur.

‘Kind 39’ is het eerste boek over de ervaren, vrouwelijke commissaris Teresa Battaglia. Zij is een atypische onderzoeker en gedreven profiler. De al wat oudere vrouw heeft echter te kampen met episodes waarin haar geheugen haar in de steek laat. Ze is direct, zegt wat ze denkt en windt er geen doekjes om. Battaglia is het soort personage waarbij het twee kanten uit kan. Ze weet een lezer voor zich weet te winnen of roept een hoop ergernis op. De interacties met Marini zijn vaak onbeholpen en hard, maar wel prettig om te lezen. De aanwezigheid van de nieuwbakken rechercheur vijlt de scherpe kantjes er wat af. Het is een meer doorsnee personage waar betrekkelijk weinig informatie over prijs wordt gegeven.

Het verhaal bouwt langzaam op. Ilaria Tuti neemt in haar debuut de tijd om de personages en de omgeving te schetsen. In de eerste hoofdstukken ligt het tempo dan ook net zo hoog. Wanneer de kaarten gedeeld zijn, komt er meer vaart in. De Italiaanse auteur werkt beschrijvend en beeldend. Ze heeft oog voor detail. De conversaties zijn echter snediger en vormen een mooie combinatie met de rest van de tekst. Sterk punt is de manier waarop Tuti de omgeving tot leven wekt. De natuur en de geslotenheid van het dorp spelen een belangrijke rol in het boek. Ze weet de setting goed te benutten.

‘Kind 39’ heeft een donker kantje en is meeslepend. Het verhaal is niet razend spannend, daarvoor volgen de gebeurtenissen elkaar niet snel genoeg op. Toch is het zeker intens genoeg om de aandacht vast te houden. De aandacht voor de psychologische kant en de wortels die de zaak in het verleden heeft, maken de plot interessant. Doe daar het bijzondere karakter van Battaglia nog bij en de nieuwsgierigheid naar deel twee is meteen gewekt.