Oppervlakkig, voorspelbaar en zonder spanning

De Frans-Ierse schrijfster B.A. Paris is opgegroeid in Engeland, heeft korte tijd in Nederland gewoon, maar is tegenwoordig woonachtig in Frankrijk. Samen met haar man heeft ze hier een talenschool, maar daarvoor heeft ze zowel in de financiële sector als in het onderwijs gewerkt. Achter gesloten deuren, de debuutthriller van Paris, is in Engeland bijzonder goed ontvangen. Het boel is inmiddels in meer dan dertig landen uitgegeven en Stone Village Productions heeft de filmrechten verworven.

Grace heeft een leuke baan waarvoor ze regelmatig naar het buitenland reist. Haar ouders ziet ze niet want die zijn geëmigreerd naar Nieuw-Zeeland. Met haar jongere zus Millie, die het syndroom van Down heeft, heeft ze een erg goede band. In een park ontmoet ze de charismatische advocaat Jack. Ze is meteen weg van hem en ook Millie vindt hem leuk. Grace en Jack trouwen en verhuizen naar het huis van hun dromen, waar Millie later ook bij hen in zal trekken. Hun huwelijksreis brengen ze door in Thailand en daar leert Grace de echte Jack kennen. Als ze weer terug in Engeland zijn, leert iedereen hen kennen als het perfecte koppel. Maar Grace wordt nooit gezien zonder Jack, gaat nooit ergens alleen naartoe en heeft ook geen baan. Is er soms meer aan de hand dan op het eerste gezicht lijkt?

De hoofdstukken in Achter gesloten deuren spelen zich af in het heden en verleden. Het verleden begint achttien maanden eerder en kruipt langzaam naar het heden toe, waardoor steeds meer uit de doeken gedaan wordt hoe het komt dat Grace zich in haar huidige situatie bevindt. Door de flashbacks leer je, zeker in het begin van het verhaal, Grace iets beter kennen en kom je ook wat meer over haar achtergrond te weten. Voor Jack geldt dit ook, maar wel in mindere mate. Hoewel je wel wat over beiden te weten komt, blijven de personages in het boek over het algemeen toch vrij oppervlakkig.

Het is waarschijnlijk de bedoeling van Paris dat de sprongen van heden naar verleden spanning in het verhaal moeten brengen. Dat is mislukt want juist die overdaad aan flashbacks zorgt ervoor dat iedere vorm van spanning de kop in wordt gedrukt. Veel situaties zie je daardoor al van mijlenver aankomen. Dit is overigens niet het enige voorspelbare in het boek. Ook het gedrag en de bedoelingen van Jack waren al in het eerste hoofdstuk te voorspellen. Dergelijk elementen zijn niet uniek in psychologische thrillers.

B.A. Paris weet met haar boek wel te bereiken dat de lezer Jack als een bijzonder onsympathiek persoon ziet. Een soort wolf in schaapskleren. Het is niet verwonderlijk dat je je niet met hem kunt vereenzelvigen. Dat geldt in mindere mate voor Grace. Zij is in wezen een vrolijke, sterke en zelfbewuste vrouw, maar in de situatie waarin ze terechtkomt, is ze regelmatig kortzichtig. Ze kan ze niet naar waarde inschatten en komt daardoor nogal onnozel over. Dit had de auteur anders in kunnen kleden, want nu bestaat de kans dat je je toch wel wat aan Grace gaat storen.

Achter gesloten deuren is een boek dat dankzij de niet al te ingewikkelde schrijfstijl erg vlot leest. Ondanks de enorme successen in Engeland is het boek geen hoogvlieger. Daarvoor ontbreekt de spanning, is het te voorspelbaar en heeft het te weinig diepgang. Het is te hopen dat het volgende boek van Paris, dat in januari 2017 in Engeland op de markt verschijnt, wel de kwaliteit heeft die in dit boek ontbreekt.