Waardig slot van de trilogie

Walter Goverde heeft als scenarist, regisseur en producent al naam gemaakt in de Nederlandse televisiewereld. Sinds 2013 is hij nu ook bekend als auteur, maar dan onder het pseudoniem Walter Lucius. In dat jaar verscheen het eerste deel van de Hartland-trilogie, De vlinder en de storm, waarvoor hij de Schaduwprijs gewonnen heeft. Drie jaar later kwam het tweede deel, Schaduwvechters, uit en in 2019 het laatste deel, De stad en het vuur. Vanuit het buitenland is er inmiddels belangstelling getoond om de drieluik te gaan verfilmen.

Journaliste Farah Hafez is nog maar net terug in Nederland als ze een telefonische uitnodiging ontvangt om naar Afghanistan te komen voor de herbegrafenis van haar vader. Tijdens de revolutie van 1978 is hij vermoord en in een massagraf gedumpt. Tijdens haar verblijf wil ze eveneens de familie van Sekandar, het aangereden en misbruikte jongetje, opsporen. Ze komt erachter dat er een heel netwerk van handel in jonge jongens bestaat en dat machtige personen daar deel van uitmaken. Ze wil dit aan de kaak stellen en ook dat er een einde aan komt. Haar onderzoek blijkt niet zonder gevaar te zijn.

De stad en het vuur heeft eenzelfde opzet als de twee voorgaande twee boeken uit de trilogie: verschillende delen (in dit geval zijn het er zeven) en het wordt verteld vanuit het perspectief van een aantal personages, deze keer zijn dat Farah Hafez, Paul Chapelle en Raylan Chapelle. Het verhaal van de eerste twee is in wezen een vervolg op dat uit de eerdere twee delen, dat van Raylan is, hoewel zijn naam in de voorgaande boeken al is voorgekomen, in feite nieuw. Zijn geschiedenis is daarom een extra dimensie in het geheel en voegt beduidend wat toe aan het hele verhaal. Al is het alleen al omdat het een sprong naar het verleden maakt waardoor de lezer ook meer over Farah en Paul te weten komt, ondanks dat je in De vlinder en de storm al kon vermoeden hoe hun onderlinge relatie zich verhoudt, wat overigens niet wil zeggen dat het verhaal voorspelbaar is.

Lucius laat zich in het laatste deel van de trilogie opnieuw van de beeldende kant zien. Levendige beschrijvingen van zowel personages, situaties als omgeving lijken zo’n beetje zijn handelsmerk te zijn geworden. Doordat hij ook een aantal historische namen en feiten in het verhaal verwerkt heeft, is het bijzonder realistisch, hoewel een kritische lezer zich wel kan afvragen of het niet heel bijzonder is dat de journalisten Paul en Farah zoveel overkomt. In een vloeiende en toegankelijke schrijfstijl weet de auteur de lezer van begin tot eind te boeien. Daarbij maakt hij regelmatig gebruik van mooie zinnen en vergelijkingen, maar ook van al bestaande citaten.

“De dood is niet het doven van het licht, maar het uitdoen van de lamp omdat de dag is aangebroken.” (Rabindranath Tagore)

Hoewel het spanningsveld in De stad en het vuur wel wat minder is dan in de twee voorgaande delen, zijn er wel degelijk momenten die spanning om de hoek komt kijken. Dit is dan vooral in de hoofdstukken die vanuit het oogpunt van Farah en Paul worden verteld. In die waarin Raylan zijn verhaal doet, draait het vooral om de verwerking van een oorlogstrauma, maar ook wat zijn binding is met Paul en Farah. En dat daarin de spanning grotendeels ontbreekt is geen enkel gemis. De drie afzonderlijke subplots zijn verhalen apart, maar hebben hoe dan ook een link met elkaar en met de twee voorgaande delen. Daarom is het ook beter om de serie in zijn geheel én op volgorde te lezen. Daardoor zijn de personages, het verhaal en de drieluik veel beter te begrijpen. Al met al heeft Lucius met De stad en het vuur de trilogie een waardig slot gegeven.