Ware zal een eigen stijl moeten ontwikkelen

Het grote succes van Ruth Ware begon in 2016 met haar debuutthriller In een donker, donker bos. In Nederland zijn hier meer dan 15.000 exemplaren van verkocht, wordt het door Reese Witherspoon verfilmd en won ze er de RT Reviewers Choice Award mee. Bij het schrijven van dit, maar ook haar nieuwste boek, De vrouw in suite 10, heeft Ware zich laten beïnvloeden door horrorfilms, maar ook door Agatha Christie. Dit tweede boek lijkt net zo'n succes te worden als haar debuut. Want op de New York Times bestseller list kwam het op de vierde plaats binnen.

Voor haar werkgever, het reismagazine Velocity, moet journaliste Laura (Lo) Blacklock een artikel schrijven over de eerste vaart van het cruiseschip Aurora Borealis. Vlak voordat ze vertrekt, wordt ze het slachtoffer van een inbraak in haar woning. Ze raakt lichtgewond, maar wil toch niet afzien van haar opdracht. Want ze hoopt op promotie als ze het er goed van afbrengt. Tijdens de eerste nacht van de cruise is ze ervan overtuigd dat ze getuige van een moord geworden is. Ze zag dat er een vrouw overboord gegooid is, maar niemand gelooft haar. Om haar ongelijk aan te tonen, gaat ze zelf op zoek naar de waarheid. Ze merkt al snel dat niet iedereen hier even blij mee is.

Het boek, dat na de proloog uit acht delen bestaat, begint veelbelovend en heeft al enkele spannende momenten. Aan het eind van ieder deel worden de letterlijke teksten van e-mail- en/of Facebookberichten weergegeven. De bedoeling hiervan is de lezer nieuwsgierig te maken naar wat er is gebeurd. Deze opzet slaagt ten dele, want op den duur weet je het allemaal wel en heb je door hoe alles in elkaar steekt. Dat, maar ook het feit dat de spanning uit het begin zienderogen afneemt en op een gegeven moment zelfs ontbreekt, zorgen ervoor dat het verhaal inzakt als een niet goed gebouwd kaartenhuis.

Ware probeert het verhaal -uiteraard- te redden door haar regelmatige pogingen er een verrassende wending aan te geven. Soms lukt dit, maar vaker niet. Voor de lezer is namelijk al ruim van te voren te voorzien wat er gaat gebeuren. Dergelijke voorspelbare situaties doen een thriller nooit goed. Positief is dat de schrijfster het verhaal zo nu en dan, en dat is vooral aan het begin van het derde deel merkbaar, een suspense-achtig karakter meegeeft waardoor het geheimzinnig aandoet. Hierdoor ontstaat er toch nog een bepaald spanningsveld zonder dat het werkelijk spannend is.

De vrouw in suite 10 heeft een prettige schrijfstijl en daardoor leest het erg vlot en gemakkelijk. Het gekozen thema, de cruise en de beperkte bewegingsvrijheid die je op een schip hebt, is origineel, maar Ware had hier meer uit kunnen halen. Want het idee en de omstandigheden lenen zich namelijk wel voor een spannend en boeiend verhaal. Het lijkt er nu vooral op dat ze zich te veel heeft laten leiden door het door Agatha Christie bedachte concept. Om zich echt te onderscheiden zal Ware er goed aan doen een eigen en bovendien originele stijl te ontwikkelen. Ze zal dan in ieder geval minder naar haar grote voorbeeld moeten gaan kijken. Want was haar debuut nog sterk, deze opvolger komt niet boven het gemiddelde uit.