Te gezapig om een echt goede thriller te zijn

Tijdens haar carrière als persvoorlichtster heeft Maria Adolfsson altijd al veel geschreven. Ook heeft ze een droom om een boek te schrijven vaak opgegeven om zich alleen maar op haar werk te concentreren. Toch bleef ze verhalen schrijven en verzon ze er steeds meer bij, waaronder een fictief land. Dit alles heeft ertoe geleid dat haar debuutthriller Doggerland - Misleiding in april 2019 is verschenen. De vertaalrechten voor dit boek, het eerste van een drieluik, zijn aan meer dan vijftien landen verkocht en in Zweden zijn al vrij snel meer dan 60.000 exemplaren verkocht.

Karen Eiken Hornby is inspecteur van de Doggerlandse politie en heeft met een aantal vriendinnen het jaarlijkse oesterfeest Oistra gevierd. De volgende ochtend wordt ze wakker in een hotelkamer, met een kater en naast haar baas. Ze verlaat het hotel in alle vroegte en rijdt naar huis. Niet veel later hoort ze dat er een vrouw is vermoord, het blijkt om de ex-vrouw van haar baas te gaan. Karen krijgt de leiding over het onderzoek, dat overigens niet erg wil vlotten. Een arrestatie volgt, de zaak wordt als afgerond beschouwd, maar Karen is niet overtuigd. En net als ze met vakantie vertrekt komt er een wending in deze zaak.

Een Zweedstalige krant in Finland noemt Doggerland - Misleiding een geweldige start van een nieuwe Scandinavische serie. Deze kwalificatie is nogal overdreven, wat overigens niet wil zeggen dat Adolfssons debuut ondermaats is. Dat is het zeker niet, maar het is niet zo dat het boek de superlatievenbeloning die het nu krijgt waard is. Er zijn namelijk wel wat kanttekeningen te plaatsen. Want, en dat is eigenlijk inherent aan Scandithrillers, het heeft een traag verloop. Dat is niet het grootste bezwaar, dat is weggelegd voor de overvloed aan details die de auteur hanteert. Er wordt vaak overdreven veel aandacht aan de meest onbenullige kleinigheden besteed. Dit alles vertraagt het verhaal in grote mate.

Aan alles is te merken dat Misleiding het eerste deel van de Doggerland-trilogie is. Een groot deel van het verhaal wordt gebruikt voor het voorstellen en nader onder de loep nemen van de belangrijkste personages, maar ook van het eiland. Hierdoor krijgt de lezer een goed beeld van hen en de omgeving, mede door de vaak beeldende beschrijvingen die de auteur hanteert. Het verhaal komt daardoor, maar eveneens door de gewone en alledaagse dialogen realistisch over. Af en toe maakt Adolfsson gebruik van een flashback naar 1970 en later 1971. Je voelt aan dat wat er toen gebeurd is, maar ook aan de personages die in die jaren een rol spelen dat die jaren onherroepelijk iets met het heden te maken hebben. Tot daar uiteindelijk duidelijkheid over komt ben je toch licht nieuwsgierig naar wat dat is.

Het grootste deel van het verhaal heeft veel weg van een gestaag voortkabbelende rivier, maar naarmate de ontknoping nadert begint die rivier wat onstuimiger te worden. Dan neemt het tempo toe, komt er zowaar spanning in het verhaal en zijn er wat meer plotwendingen te bespeuren. De ontknoping is zonder meer verrassend en daardoor volkomen onverwacht. Het einde van het verhaal maakt dus heel veel goed. De schrijfstijl van de auteur is aangenaam en uit alles blijkt dat ze wel degelijk goed kan schrijven. Alleen is Doggerland - Misleiding over het algemeen veel te gezapig om er een bijzonder goede thriller van te maken. Adolfsson zal de vervolgdelen meer spektakel en spanning mee moeten geven om geen lezers te verliezen.