Waardig tweede deel van de trilogie

Voordat Anders Roslund met schrijven begon, heeft hij vooral als verslaggever voor de televisie gewerkt. Borge Hellström had een heel andere richting gekozen en belandde in de criminaliteit. Na een gevangenschap richtte hij een organisatie op die ex-gevangenen hielp om terug te keren in de maatschappij. Roslund maakte hierover een documentaire waardoor ze elkaar ontmoetten. Dat vloeide uit tot hun gezamenlijke schrijverscarrière en schreven ze samen zeven thrillers. Drie minuten is de tweede uit een trilogie. In februari 2017 overleed Hellström als gevolg van ziekte.

Nadat ex-crimineel en politie-infiltrant Piet Hoffmann Zweden is ontvlucht, maakt hij een nieuwe start in Colombia. Hij is de lijfwacht van drugshandelaar El Mestizo, maar eigenlijk werkt hij als infiltrant voor de Amerikaanse DEA, de overheidsorganisatie die belast is met het bestrijden van drugs. Dan wordt een belangrijke Amerikaanse politicus ontvoerd en gevangengehouden door de guerrillabeweging PRC. De Amerikanen ontketenen een War on Drugs en Hoffmann belandt op een dodenlijst. Commissaris Ewert Grens wordt ingezet om Hoffmann en zijn gezin veilig in Zweden te krijgen.

Is Drie minuten zoveel anders dan zijn voorganger Drie seconden? Ja, aan de ene kant wel, maar aan de andere kant eigenlijk toch ook weer niet. Wel, omdat het zich op een geheel andere locatie afspeelt en het verhaal, dat natuurlijk anders is, een realistisch beeld geeft van de keiharde drugswereld en in iets mindere mate de productie van cocaïne. Niet, omdat de auteurs voor een concept gekozen hebben dat vrij identiek is aan dat in het eerste deel van de trilogie: Hoffmann is geïnfiltreerd in de criminele wereld, werkt voor een overheidsorganisatie, krijgt niet de steun die hij zou moeten krijgen en de machthebbers wassen hun handen in onschuld en doen of ze nergens van afweten.

Heeft het schrijversduo met dit tweede deel dan een mindere thriller geschreven. Nee, absoluut niet. Het is van een gelijkwaardig niveau, want beide heren krijgen het ook deze keer weer voor elkaar om de lezer voor zich te winnen. Dat doen ze middels een goed onderbouwd en uitgewerkt verhaal waaruit onomstotelijk valt op te maken dat ze grondig research hebben gepleegd. Voor menig lezer zullen de ogen opengaan als ze lezen dat jonge kinderen worden ingezet als huurmoordenaar, maar soms zelf ook omgebracht worden als ze niet meer nodig zijn. Schrijnend, in wezen onvoorstelbaar, maar wel waargebeurd. Deze wreedheden tonen aan dat de drugsmaffia geen enkele genade kent.

Ondanks dat Drie minuten het tweede deel van de drieluik is, is het geen enkel probleem om het los van het eerste deel te lezen, omdat de verwijzingen daarnaar erg minimaal zijn. Om toch meer over Hoffmann, maar ook over commissaris Ewert Grens, die wederom een belangrijke rol heeft, te weten te komen, is het wel verstandig om bij dat eerste deel te beginnen, maar nogmaals, een voorwaarde is dat zeker niet.

Het verhaal heeft geen voortdurende spanningsboog. Niet erg, want vanaf het begin wordt de lezer wel nieuwsgierig gemaakt. Dat gaat in feite door tot het einde van het boek. Met daartussenin diverse onverwachte plotwendingen, een flinke dosis geweld, maar ook die broodnodige spanning. Daarnaast is het de auteurs ook deze keer weer gelukt om de lezer sympathie op te laten brengen voor Hoffmann en toch ook voor de nog steeds wat nukkige Grens. Twee interessante personages die er mede voor gezorgd hebben dat Drie minuten een waardig tweede deel is van de trilogie.