Alice Tanner werkt als vrijwilliger bij een archeologische opgraving in de Pyreneeën. Onder een rotsblok ziet ze een glinstering. Ze pakt het voorwerp op en even later begint het rotsblok te verschuiven. Alice kan nog net wegduiken voor ze wordt verpletterd. Een grot wordt zichtbaar en Alice gaat hier, tegen de regels in, naar binnen. Daar vindt ze een bijzondere ring. Een twee geraamten. Waardoor ze de ring van schrik laat vallen.

Niet veel later maakt het verhaal een sprong naar het verleden, 800 jaar terug. De periode dat de Franse legers bezig zijn met een grootse kruistocht waarbij vele slachtoffers vallen. Alaïs Pelletier, een jonge edelvrouw krijgt een geheimzinnig boek van haar vader. Ze moet het geheim dat dit boek herbergt veilig stellen. Dit gaat niet zonder slag of stoot.

Ogenschijnlijk zijn dit twee verschillende verhalen, maar dat is bedrog. Ze hebben met elkaar te maken. Want de grot waar Alice in terecht gekomen is, is dezelfde waar Alaïs uiteindelijk beland is.

Hoewel het boek moeilijk leesbaar lijkt, is dit absoluut niet het geval. Het is vlot geschreven waarbij de mystiek de hoofdtoon voert. Niet alles is even realistisch, maar dat gaat zeker niet ten koste van het verhaal. Echt spannend is het boek overigens niet. Pas tegen het eind van het boek wordt die spanning een beetje opgevoerd. Maar dat is van korte duur.

Omdat er een eind aan het verhaal moest komen, lijkt het of de laatste paar hoofdstukken snel afgemaakt zijn. In korte tijd wordt de clou van het verhaal uit de doeken gedaan. Dat is jammer.

Ondanks dat laatste en het feit dat de spanning zo goed als ontbreekt, is het wel degelijk een goed boek. Het geeft een prima beeld van het leven in de dertiende eeuw en leert ons ook nog een stukje Franse geschiedenis. Dat alles maakt dat het Het verloren labyrint alleszins de moeite waard is.