Cole gaat een stapje verder

Als kind las Daniel Cole niet veel en het was voor hem nooit een bewuste keuze om te gaan schrijven. Omdat hij een fascinatie had voor films en televisie wilde hij bij de film gaan werken, maar het is erg moeilijk om in die wereld een betrekking te krijgen. Daarom besloot hij om toch maar te gaan schrijven, dat werd Ragdoll dat later in boekvorm verscheen en erg succesvol was. De opvolger van dit debuut, Marionet, kwam in september 2018 uit. Het laatste deel van de trilogie zal in het voorjaar van 2019 verschijnen.

In New York is een moord gepleegd die erg veel overeenkomsten vertoont met de eerdere lappenpopmoorden in Londen, alleen is bij het slachtoffer het woord ‘lokaas’ in de borst gekerfd. Daarom wordt hoofdinspecteur Emily Baxter, geheel tegen haar zin, gedetacheerd en moet deze zaak samen met de FBI en CIA oplossen. In Londen wordt iets later een identieke moord gepleegd, behalve dat in dit lichaam het woord ‘pop’ gekrast is. Het blijft echter niet bij deze moorden alleen. Baxter en haar collega’s doen er alles aan om de dader te ontmaskeren en om meer slachtoffers te voorkomen. Gaat dat hen lukken?

Hoewel Marionet in geringe mate voortborduurt op zijn voorganger Ragdoll is het in principe wel afzonderlijk daarvan te lezen. Ja, een aantal personages is hetzelfde, niet vreemd voor een trilogie, maar het verhaal is, ondanks enkele overeenkomsten, anders. In deze tweede van de serie is de belangrijkste rol voor Emily Baxter weggelegd. Haar personage wordt daarom wat verder uitgewerkt en alleen al om die ontwikkeling te kunnen volgen, is het misschien raadzaam om de boeken wel op volgorde te gaan lezen. Daarnaast heeft dit verhaal nog een aantal andere interessante personages. Baxter’s (oud-)collega Edmunds, die doorontwikkeld is, maar ook haar tegenpool, de CIA-agent Rouche. Beiden hebben een redelijke tot aanzienlijke rol in Marionet en dat is er een die er wel mag zijn.

Marionet is op dezelfde manier opgezet als Ragdoll, dat houdt in dat het verhaal zich in een vrij kort tijdbestek afspeelt en de hoofdstukken ook dusdanig zijn ingedeeld. De intentie van Cole kan zijn geweest om het verhaal daar snelheid mee te geven, maar daar is in het begin zeker geen sprake van. Ondanks de moorden die gepleegd zijn en het logische politieonderzoek begint het toch vrij bedaard. De echte spanning blijft achterwege, het meest opwindende moment is een gevangenisoproer van een paar bladzijden, en dat blijft zo tot ongeveer halverwege het boek. Dan neemt het tempo toe, wordt het spannend en is het vooral spectaculair en bizar. Dat is allemaal van relatief korte duur en zal de lezer geduldig moeten blijven tot aan de ontknoping, wanneer dat alles weer wat terugkomt.

In Marionet gaat Cole een stapje verder dan in zijn voorganger, waarin de moorden al bijzonder buitensporig waren. Nu zijn ze ronduit luguber en grenzen ze zelfs enigszins aan horror. De auteur wilde zichzelf blijkbaar overtreffen. Wat het hiervoor genoemde aspect betreft is dat hem gelukt, voor het overige onderscheidt dit tweede verhaal uit de drieluik zich niet veel van het eerste. Het boeit vanaf het begin, de plot is wederom goed opgebouwd, het verhaal kent een aantal verrassende ontwikkelingen en het is opnieuw beeldend geschreven. Over het schrijftalent van de auteur kan in wezen niet veel gediscussieerd worden, wat de lezer zich wel kan afvragen, is of hij niet te veel overgewaardeerd wordt.

Een van de grootste verrassingen in het verhaal doet zich trouwens voor in de epiloog. Die eindigt in een cliffhanger waaruit op te maken valt welk personage sowieso in het derde deel van de trilogie zal voorkomen. Zo ver is het echter nog niet.