Licht teleurstellende ervaring

Als kind had Ilse Ruijters altijd al de wens om schrijfster te worden. Deze droom heeft ze uiteindelijk waargemaakt, want in september 2014 debuteerde ze met De onderkant van sneeuw en twee jaar later volgde Later als ik dood ben. Beide thrillers waren een succes, want voor de eerste won ze de Hebban Debuutprijs 2015 en de tweede werd beloond met de Hebban Thriller Award 2017. In april 2019 verscheen Vruchtbaar, voor stellen bij wie zwanger worden niet meteen lukt. Dit was haar eerste non-fictieboek en gebaseerd op eigen ervaringen. Ondertussen werkte ze aan haar derde thriller, Meisje van me, dat in september 2019 is verschenen.

Oud-profvoetballer Tom Kuijper is tegenwoordig eigenaar van de uiterst succesvolle coachingsbedrijf Mindset Academy. Zijn vrouw Amber is als coach bij hem in dienst. Ondanks dat succes en hun grote bekendheid kunnen ze geen kinderen krijgen. Die wens hebben ze wel en daarom hebben ze Kirsten, een van hun studenten, bereid gevonden om tegen een forse vergoeding draagmoeder van hun biologische kind te worden. Hun dochter Emma wordt geboren en als ze haar de volgende ochtend willen ophalen, blijken Kirsten en Emma spoorloos te zijn verdwenen. Dan wordt het lichaam van Kirsten gevonden, ze is vermoord. Van Emma is er echter geen enkel spoor. Zullen ze haar ooit nog terug zien?

Het verhaal begint met een veelbelovende proloog waarin niet expliciet genoemd wordt wat de strekking ervan is, maar waaruit wel blijkt wat er aan de hand is. Deze introductie zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig wordt naar wat het verband is met het eigenlijke en dus echte verhaal. Hoewel het verhaal een geheel andere strekking heeft, is er, zoals aan het eind van het boek duidelijk wordt, wel degelijk een link met de inleiding. De lezer zal dus wat geduld moeten uitoefenen om daarachter te komen. Geduld hebben is sowieso iets waar de lezer het voor een groot deel van het verhaal van moet hebben. Het moet namelijk op gang komen, maar gedurende de plot neemt het tempo toe, hoewel het wel pas tot ontknoping duurt voor het eerste echt spannende moment om de hoek komt kijken.

Dat wil echter niet zeggen dat er geen spanningsboog is, die is er wel, vooral omdat al direct in het begin al helder is dat een aantal personages iets te verbergen heeft. Wat hun geheim is, komt tijdens het verhaal steeds meer naar voren. Tegelijkertijd is dit ook enigszins de valkuil, want in sommige gevallen is het al vroegtijdig redelijk voorspelbaar wat hij of zij verborgen probeert te houden. Dit gaat overigens niet ten koste van de beleving van het verhaal, die verandert daar niet door. Een andere factor die verantwoordelijk is voor het lichte spanningsveld, is het wisselende perspectief. Binnen de vrij lange hoofdstukken heeft Ruijters namelijk gekozen voor kortere tekstgedeelten die ieder door een ander personage worden verteld.

Een sterk punt in Meisje van me zijn de dialogen. Die zijn realistisch en levendig, alsof de gesprekken als het ware om de hoek plaatsvinden. Ook de uitwerking van de belangrijkste personages is heel behoorlijk gedaan, je hebt niet het gevoel meer van of over hen te willen weten en misschien wil je dat over een aantal zelfs niet eens. De plot van het verhaal is degelijk, zonder al te veel zijpaden in te slaan, komt het verhaal uiteindelijk bij de finish uit. Een ereplaats is voor Meisje van me echter niet weggelegd, daarvoor is het verhaal soms net iets te simpel, heeft het veel te weinig spanning en kabbelt het af en toe te langzaam voort. Ruijters zal in een volgend boek uit een ander vaatje moeten tappen om opnieuw het niveau van haar vorige twee thrillers te halen. Nu was het een ietwat teleurstellende ervaring.