Onwaarschijnlijk en daardoor ongeloofwaardig

In 1994 kreeg Nicolien Mizee les in scenarioschrijven van Ger Beukenkamp. Ze ziet hem daarom als haar leermeester. Na deze opleiding stuurt ze hem faxen, om haar gedachten aan hem te laten lezen. Hij beantwoordt ze echter nooit. Het leidde er echter wel toe dat deze ‘faxen aan Ger’ in boekvorm werden uitgegeven, de eerste is De kennismaking, de tweede De porseleinkast en de derde De verpletterende, komt in juli 2019 uit. Haar jongste roman is echter Moord op de moestuin, een boek met thrillerelementen. Dit boek is in februari 2019 gekozen als DWDD boek van de maand.

Judith is halverwege de veertig en nog niet zo lang met Thijs getrouwd, dit huwelijk verbaasde haar familie. Drie dagen daarna krijgt Thijs een hartaanval waardoor hij lang in het ziekenhuis moest blijven. Bij thuiskomst blijkt dat de buren zijn gaan verbouwen. Dat is voor schoonzus Cora en zwager Ab aanleiding om voor hun vieren de hele zomer een boswachterswoning op een landgoed, dat van twee jeugdvriendinnen van Judith en Cora blijkt te zijn, te huren. Omdat Thijs daar rust kan krijgen. Eenmaal gearriveerd, huurt Judith er een moestuin en ontdekt dat er op die volkstuintjes van alles aan de hand is.

“De hele geschiedenis begon toen mijn zuster en zwager een pan soep kwamen brengen.”

Deze openingszin van Moord op de moestuin zorgt ervoor dat de lezer nieuwsgierig wordt. Want het geeft de indruk dat er een verhaal aan vastzit (eigenlijk is vooral dat ene woord ‘geschiedenis’ daar verantwoordelijk voor) en dat zich op en eventueel nabij die moestuin wat heeft afgespeeld. Het duurt echter nog tot over de helft van het verhaal tot er wat actie ontstaat. Tot dan is het vooral het ophalen van herinneringen en Judiths belevenissen op de moestuin, die erg uitvoerig worden beschreven. Die uitgebreide uiteenzetting is niet het meest interessante van het verhaal. Het kan dus gebeuren dat de aandacht van de lezer enigszins verslapt. Hoewel er in het tweede half wat meer gebeurt dan in het eerste, blijft het toch opnieuw een aaneenschakeling van wetenswaardigheden over flora en fauna, met tussendoor flarden van een politieonderzoek.

Op misschien een enkeling na hebben alle personages hun eigen eigenaardigheden. De een wat meer dan de ander, maar eigenlijk lijken ze zo’n beetje geen van allen echt ‘normaal’. Aan de ene kant maakt dat hen kleurrijk en bijzonder, aan de andere kant kan het soms ook storend werken. Omdat er niet zo heel veel variatie in zit, de karakters worden op den duur wat voorspelbaar en dat is jammer. Mizee heeft echter wel weten te voorkomen dat al deze bijzondere figuren vervelend worden, dus de lezer zal zich niet snel aan hen gaan storen.

De schrijfstijl die in dit boek gehanteerd wordt, is vlot en hedendaags. Veel dialogen zijn zoals ze in het echte leven ook gevoerd zouden kunnen worden, waarbij sommige misschien wat extra zijn aangedikt. Dat geldt eveneens voor de humor die de auteur bij tijd en wijle hanteert. Soms is deze aardig, soms ook niet. Het hangt er dan maar net vanaf van welk soort lolligheid de lezer houdt. De plot kent niet echt veel verrassende wendingen, de eerste eigenlijk pas halverwege, maar in feite kan de lezer dit al vanaf het begin zien aankomen. Dat voorspelbare gaat ook op voor de onmisbare moord die uiteindelijk wordt gepleegd, op een bepaald moment kun je er namelijk honderd procent zeker van zijn wie het slachtoffer wordt.

Moord op de moestuin houdt het midden tussen een roman en een detective. Voor het eerste is het iets te simplistisch en voor het tweede niet spannend genoeg. Maar in beide gevallen is één ding zonder meer een zekerheid: het grootste deel van het verhaal is nogal onwaarschijnlijk en daardoor ook niet erg geloofwaardig.