Onverwacht sterk en inderdaad verslavend

Het grootste deel van haar jeugd vulde Helen Fields schriften met poëzie, verhalen en toneelstukken. Op latere leeftijd maakte ze een kort uitstapje naar de advocatuur, maar schrijven is altijd haar passie geweest en gebleven. Voor een mediabedrijf schreef ze scripts en rond de geboorte van haar derde kind realiseerde ze zich dat ze fulltime schrijfster wilde worden. Terwijl ze research pleegde voor een ander boek begon ze, alleen maar om iedere dag te kunnen schrijven, aan Perfecte resten, dat in september 2019 is verschenen. Dit boek was haar debuut en ze wist toen ook dat ze in het thrillergenre verder wilde gaan.

In een onherbergzaam gebied in de Schotse Hooglanden wordt een verbrand en niet te identificeren lichaam gevonden. Het enige dat de dader achtergelaten heeft, is een deel van een sjaal en een aantal tanden. Op zijn eerste werkdag bij de politie krijgt inspecteur Luc Callanach de zaak toegewezen. Hij heeft al snel in de gaten dat de moordenaar zijn misdaad goed heeft voorbereid en geen enkel spoor van zichzelf heeft achtergelaten. Dan stuit hij opnieuw op een moord en alles wijst erop dat het dezelfde dader is. Luc staat onder grote druk om hem te vinden, het vermoeden bestaat dat het niet bij deze twee zal blijven.

Perfecte resten is een eerste kennismaking met de inspecteurs Luc Callanach en Ava Turner, het is namelijk het begin van wat een serie gaat worden. Beide zijn interessante en boeiende personages die het verhaal voor het grootste deel dragen, hoewel een aantal bijfiguren zeker niet voor hen onderdoet. De lezer komt het meest te weten over Callanach, wat er met hem in Frankrijk is gebeurd, waarom hij naar Edinburgh gekomen is en in iets mindere mate wat hij voorheen gedaan heeft. Zijn personage is daardoor het meest uitgewerkt. Dat van Turner minder, zij komt vooral over als down to earth, hoewel dat ook een masker kan zijn. Dat zullen de volgende boeken moeten uitwijzen. Daarin zullen ze allebei verder floreren en zich ongetwijfeld ook meer ontwikkelen.

Het verhaal bestaat uit drie verhaallijnen, waarvan er twee onlosmakelijk met elkaar te maken hebben. Een van deze twee wordt vanuit het perspectief van de dader verteld en omdat Fields voor deze opzet gekozen heeft, is weet de lezer al vrij snel wie de dader is. Dat is een aardig uitgangspunt, omdat je daardoor de dader enigszins leert kennen, als het ware ook een beetje in zijn huid kruipt, maar vooral te weten komt waardoor hij tot zijn daden komt. Het verhaal waarin Turner een zaak onderzoekt heeft niets met de andere twee te maken, maar totdat daar duidelijkheid over is, blijf je je wel afvragen of er niet toch een onderling verband is. Dat zorgt voor een lichte spanningsboog en is zeker niet minder dan de andere.

Al vanaf het begin, dat niets aan de verbeelding overlaat, is de lezer bij het verhaal betrokken. Gedurende de plot blijft dit zo en naarmate de ontknoping nadert, neemt dat eigenlijk alleen maar toe. Voorafgaand is hij getuige van het onderzoek, maar ook van de gruwelijke en lugubere werkwijze van de moordenaar. De hoofdstukken met hem zijn dan ook het meest intens. Als de finale in zicht is, neemt het tempo toe en daarmee evenredig ook de spanning. De weg daar naartoe gaat gepaard met een aantal plotwendingen, die op één na niet al te opzienbarend zijn. Een groot deel van het laatste hoofdstuk lijkt geschreven te zijn om de lezer een ‘feelgood-gevoel’ te geven. Voor een deel is het een keurige afronding die zonder meer op zijn plaats is, maar daarbuiten is het een toch wat simpele afronding die afbreuk doet aan het verhaal.

Ondanks deze afsluiting is Perfecte resten een onverwacht sterke thriller die, zoals op de achterflap vermeld staat, verslavend is. Wie niet beter weet, zou niet zeggen dat dit het debuut van Fields is.