Wederom een goed doordacht verhaal

In 2013 debuteerde Walter Lucius, een pseudoniem voor Walter Goverde, met De vlinder en de storm, het eerste deel van de Hartland-trilogie en in dat jaar bekroond met de Schaduwprijs en een jaar later genomineerd voor de Diamanten Kogel. Het was meteen een groot succes, want de publicatierechten werden al meteen aan diverse landen verkocht en in Frankrijk is het boek zelfs uitgeroepen tot de vier beste thrillers van dat land. Drie jaar later, in 2016, verscheen de langverwachte opvolger Schaduwvechters, die opnieuw een internationale setting heeft.

In Moskou wordt journaliste Farah Hafez gedwongen om te verklaren dat ze bij een gijzelingsactie betrokken is. Ze weet naar Jakarta te ontvluchten, maar staat wel op de lijst van internationaal gezochte terroristen. In haar nieuwe toevluchtsoord gaat ze door met haar onderzoek naar de criminele activiteiten van oligarch Vladimir Lavrov. Haar collega en vriend Paul Chapelle helpt haar daarmee, maar wel vanuit een ander continent. Ondertussen loopt het onderzoek naar de aanrijding op een Afghaans jongetje ook nog steeds en hoofdinspecteur Radjen Tomasoa en zijn collega Esther van Noordt houden zich hiermee bezig. En beide zaken blijken met elkaar verbonden te zijn.

Het verhaal in Schaduwvechters gaat verder waar het in De vlinder en de storm is geëindigd, hoewel er eerst nog een korte herhaling van wat er gebeurd is aan voorafgaat. Ondanks dit gegeven is het op zich goed te doen om het tweede deel van de Hartland-trilogie afzonderlijk te lezen, maar het is niet aan te raden. Er is namelijk een overduidelijke link naar het voorgaande deel en aan het eind zal blijken dat er ook alweer een opzet is voor het derde en laatste. Gedurende de plot wordt regelmatig teruggekomen op wat er al gebeurd is en zonder deze kennis kun je toch het gevoel krijgen essentiële zaken te missen. De trilogie op volgorde lezen is dus het verstandigst.

Schaduwvechters heeft drie verschillende verhaallijnen, maar eigenlijk ook weer niet. Ieder verhaal speelt zich op een andere locatie af, heeft een andere protagonist, maar streeft uiteindelijk wel hetzelfde doel na: de ontmaskering van de gezamenlijke ‘vijand’. Het is dus overduidelijk dat de subplots onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Ook nu is de schrijfstijl van Lucius bijzonder beeldend en aanschouwelijk, de lezer kan zich precies voor de geest halen wat de personages door- en meemaken, maar ook bij de beschrijvingen van de diverse locaties kan de lezer zich een goede voorstelling maken.

De opzet van het verhaal is identiek aan dat van het eerste deel, het is onderverdeeld in vijf delen en ieder deel heeft een aantal korte en minder korte hoofdstukken, opnieuw afwisselend vanuit het perspectief van de diverse personages. Deze personages zijn wat verder uitgewerkt en over de nieuwe komt de lezer ruim voldoende te weten om zich een beeld van hen te vormen. Hierdoor is het niet zo heel erg moeilijk om meteen al verbondenheid met hen te voelen, althans met de goedwillenden. Hafez is in dit verhaal trouwens iets minder prominent aanwezig dan in het vorige, maar dat maakt het er niet minder interessant op. Een uitgebreidere rol is weggelegd voor Tomasoa en daarom leert de lezer hem op een andere manier kennen, en die valt zeker niet tegen.

Lucius heeft met Schaduwvechters opnieuw een goed doordacht verhaal geschreven, dat van begin tot eind blijft boeien en ruim voldoende spannende momenten heeft. Het doet in ieder geval uitzien naar het laatste deel van de trilogie, waarvan de deur in het laatste hoofdstuk al enigszins op een kier gezet is.