Om snel te vergeten

De Australische schrijfster Helen Fitzgerald groeide op in Kilmore, Victoria en studeerde Engels en geschiedenis op de universiteit van Melbourne. In 1991 vertrok ze naar Glasgow waar ze haar studie maatschappelijk werk voltooide. In de Barlinnie gevangenis werkte ze met zedendelinquenten en daar begon ze ook met schrijven. Omdat ze zich volledig op het schrijversvak wilde richten nam ze ontslag, maar keerde er toch parttime terug. Haar ervaring als maatschappelijk werker vormt een bron van inspiratie voor haar boeken. In 2007 debuteerde Fitzgerald met Kleine meisjes. Haar literaire thriller Verloren dochter is in mei 2016 verschenen.

Leah, haar vriendinnen Millie en Natasha en Su, Leah's geadopteerde zusje, zijn geslaagd voor hun examen en om dat te vieren gaan ze met vakantie naar Magaluf, een plaatsje op Mallorca. In een nachtclub laat Su zich in een dronken bui en in ruil voor gratis drank door twaalf jongens pijpen. Van haar handelingen is een filmpje gemaakt en online gezet. Zo goed als iedereen heeft het inmiddels gezien. Later realiseert Su zich wat ze heeft gedaan en verdwijnt. Leah en haar vriendinnen keren alleen naar huis terug. Ruth, de moeder van de twee zussen, is een bekend rechter en wil alles doen om Su weer thuis te krijgen en de degenen die haar misbruikt hebben te straffen. Daarbij gaat ze misschien verder dan ze zou mogen. Ondertussen probeert Su haar natuurlijke moeder te vinden. Slaagt ze daarin of vindt ze wat anders?

De openingszin van het boek 'Ik heb twaalf jongens gepijpt in Magaluf.' is er een die meteen tot de verbeelding spreekt. Het schept een zekere verwachting. Hoe verder het verhaal vordert, merk je dat die verwachting niet waargemaakt kan worden. Het begin van het verhaal is, en zeker voor boek dat thriller genoemd wordt, niet bijzonder opzienbarend en boeiend. Integendeel, het neigt zelfs naar een hoge vorm van saaiheid. Op de uitspattingen van het groepje jongeren na, gebeurt er namelijk hoegenaamd niets.

Het verhaal van de jongeren, en later alleen dat van Su, is redelijk realistisch weergegeven. Het is niet moeilijk om je hier een voorstelling van te maken. Dat geldt echter niet voor dat van Ruth. Haar boze en ook wel bezorgde reactie valt te begrijpen, maar het gedrag dat daarop volgt is schromelijk overdreven en van dien aard dat het bijzonder ongeloofwaardig en zelfs enigszins storend overkomt.

Om het verhaal vaart te geven neemt Fitzgerald regelmatig flinke sprongen in de tijd. Dit doet ze echter op een dusdanige manier dat het verhaal soms erg onsamenhangend en onbegrijpelijk is. De lezer krijgt het gevoel essentiële stukken te missen. Daarnaast is het ook niet altijd direct duidelijk vanuit wiens perspectief een hoofdstuk wordt verteld. Dit kan daardoor nog wel eens voor de nodige verwarring bij de lezer zorgen waardoor het risico bestaat dat de aandacht verslapt.

De belangrijkste personages zijn matig tot redelijk uitgewerkt, waarbij dat van Su er in feite nog het beste vanaf komt. Dit is daarom ook een van de redenen dat het boek grotendeels vrij oppervlakkig blijft en dus in grote mate de diepgang die een literaire thriller kenmerkt mist. Wat wel een goede keuze is, en dat is hoogstwaarschijnlijk te danken aan de vertaler, is de titel van het boek. Verloren kan namelijk op diverse manieren worden uitgelegd: Su die afgedwaald is van haar eigenlijke leven (ze is de weg kwijt) en zich daardoor eenzaam voelt. De vertaalde titel kan echter niet ongedaan maken wat Fitzgerald aangericht heeft. Want Verloren dochter is geen boek dat een blijvende indruk achterlaat. Integendeel, het is er een om snel te vergeten.