Hayder legt de lat hoog voor zichzelf

De meeste boeken van de Britse auteur Mo Hayder kenmerken zich door de levensechte beschrijvingen van de gruweldaden die hierin voorkomen. Dit zal ongetwijfeld komen door de fascinatie die ze hiervoor heeft. Ontmoetingen met criminelen, prostituees en politiemensen vormen de basis voor haar verhalen. Haar debuut, Vogelman, schreef ze in 2000 en, ondanks dat recensenten het boek te gewelddadig vonden, leverde het boek haar zoveel succes op dat ze fulltime schrijfster werd. Dit eerste boek betekent eveneens de introductie van seriepersonage Jack Caffery.

Op een braakliggend fabrieksterrein in Londen wordt het lichaam van een jonge vrouw gevonden. Ze blijkt gruwelijk te zijn verminkt. Na deze vondst worden de lichamen van nog enkele jonge vrouwen aangetroffen. Jack Caffery wordt met het onderzoek belast en ontdekt een overeenkomstig detail dat de slachtoffers gemeen hebben. Hij gaat, met alle mogelijke middelen, op jacht naar de dader, terwijl hij zich realiseert dat deze op elk willekeurig moment weer kan toeslaan. Dat wil hij, hoewel hij weet dat hij erg weinig tijd heeft, koste wat kost vermijden.

Een boek waarin een seriepersonage geïntroduceerd wordt, is altijd even wennen. Vooral aan dat personage. Want de opzet is vaak dat de lezer eerst wat kennis met hem moet maken om zich ermee te kunnen identificeren. Vaak gaat dat langzaam, want de auteur kiest er dan voor om geleidelijk meer over hem bekend te maken. Mo Hayder heeft een andere invalshoek gekozen en laat de achtergronden van Jack Caffery meteen in dit eerste boek met hem op de lezer los. Niet erg, want daardoor weet je gelijk waar je met hem aan toe bent. Het voordeel is dan dat een verhaal geen vertraging oploopt door een verdergaande kennismaking.

Het verhaal in Vogelman is er een van recht-toe-recht-aan. Het heeft dus een begin en gaat vervolgens naar een eind. Geen ingewikkelde zijsprongen of complexe flashbacks. Wel heeft het verhaal een aantal verrassende plotwendingen. Deze houden de spanning, die al vrij snel aanwezig is, erin. Ondanks dat al ver voor de ontknoping bekend wordt gemaakt wie Vogelman is, heeft dat geen nadelige invloed op het verhaal. Het spanningsveld blijft behouden en dat is zonder meer aan de kwaliteit van de auteur te danken. Daarnaast blijft het uitermate boeiend. Hayder weet de meest lugubere zaken erg beeldend te beschrijven. Iemand die daar niet tegen kan, zal mogelijk wat minder plezier aan het boek beleven.

De schrijfstijl van Hayder is plezierig en situaties en dialogen komen realistisch over. Ze weet de lezer hierdoor bij het verhaal te betrekken. Een nadeel is soms wel dat ze af en toe een terminologie hanteert die niet gebruikelijk is. Voor een leek is het dan een vraagteken wat ze er precies mee bedoelt. Het zou wellicht beter zijn geweest er een heel korte uitleg bij te geven waardoor het voor iedereen te begrijpen is. Toch weegt dit niet op tegen het verhaal op zich. Dat speelt zich, naarmate de ontknoping nadert, in een steeds hoger tempo af. Een nadeel van dit alles is dat Hayder de lat voor zichzelf nu erg hoog heeft gelegd. Want een volgende Caffery zal in principe dezelfde kwaliteit moeten hebben als Vogelman.