Debuut van wisselende kwaliteit

Als kind had Bo Svernström altijd al de droom om verhalen te gaan schrijven. Toch duurde het nog vele jaren voordat hij met de eerste aanzet begon. Hoewel het aanvankelijk nog niet ging zoals hij wilde, zette hij wel door en dat leidde tot uiteindelijk tot zijn in 2018 verschenen debuut Wie zint op wraak, het eerste deel van een serie met rechercheur Carl Edson. Voor deze thriller liet hij zich trouwens inspireren door de vele artikelen die hij nog in zijn bezit had vanwege zijn werk als journalist bij het Zweedse dagblad Aftonbladet.

In een boerenschuur wordt het aan een muur vastgespijkerde lichaam van een naakte man gevonden. De politie onderzoekt deze gruwelijke moord, maar dan vertoont de man opeens een levensteken. Omdat het een bekend misdadiger betreft, gaat Carl Edson, die het onderzoek leidt, ervan uit dat de dader in het criminele circuit gezocht moet worden. Maar alles lijkt toch ingewikkelder te zijn dan hij aanvankelijk dacht. Daarnaast krijgt Carl te maken met de journalist Alexandra Bengtsson, die met haar eigen onderzoek bezig is en over wel heel veel informatie blijkt te beschikken.

Wie zint op wraak bestaat uit drie delen en het eerste deel liegt er niet om. De lezer wordt al meteen meegenomen naar een heftige, bloederige en lugubere scène die niets aan de verbeelding overlaat. Daarna begint de auteur, terwijl de politiemensen met het onderzoek bezig zijn, geleidelijk aan de introductie van de personages waardoor diezelfde lezer kan bijkomen van dat bizarre begin. Misschien is dat ook wel even nodig, want tijdens deze eerste akte word je getrakteerd op nog een aantal van dergelijke situaties. Dit alles speelt zich af in een tempo dat enigszins on-Scandinavisch aandoet. Een kenmerk dat dan wel weer in overeenstemming is met de thriller uit Scandinavië is de redelijk uitgebreide uitwerking van de meeste personages. Over hen kom je ruim voldoende te weten, misschien, en van een van hen misschien zelfs wel te veel.

Dit laatste is dan ook de valkuil waar Svernström met open ogen ingetrapt is. Want het tweede deel, dat overigens geen hoofdstuknummering heeft, wordt vanuit het perspectief van de dader gepleegd. De identiteit van deze dader wordt al in een vroegtijdig stadium, het is net voor de helft van het verhaal, onthuld. Omdat in dat tweede part veel over het verleden van de moordenaar wordt verteld, ligt het tempo meteen een stuk lager dan in het deel ervoor. Daarnaast boeit het minder en legt het onnodig veel nadruk op een onverwerkte gebeurtenis die de dader overkomen is. Naar het eind toe wint het echter wel wat meer aan kracht en wordt het wat meer thrillerwaardig.

Het slotstuk wordt weer vanuit het perspectief van Carl Edson verteld en daarin heeft hij de dader in het vizier. Ook in dit gedeelte blijft de spanning achter ten opzichte van het eerste deel en is de ontknoping enigszins voorspelbaar en onrealistisch, hoewel zich daarin toch wel een grote verrassing voordoet. Het eind van het verhaal is wat aan de zoete kant en eveneens vrij simpel. Daar had de auteur meer uit kunnen en wellicht wel moeten halen. Het is dan ook jammer dat Svernström de kwaliteit van het eerste deel van het verhaal niet heeft kunnen vasthouden en daardoor zijn het tweede en derde deel aanmerkelijk minder sterk geworden.

Wie zint op wraak kan de lovende quotes op de achterkaft niet volledig waarmaken. Over het feit dat de auteur verhalen kan vertellen, kan niet worden getwijfeld, maar om dit om te zetten naar een goed en honderd procent geloofwaardig geheel vergt wat meer inspanning. Doordat het niveau van het verhaal gedurende de plot steeds meer afnam, is niet meer geworden dan een gemiddeld, maar niet onaardig thrillerdebuut.