Interessant verhaal, stilistisch zwak

Carolijn Visser vertelt het verhaal over Selma Vos en de familie Tsao in een tamme, weinig spannende journalistieke stijl. Het voordeel van een documentaire aanpak is dat de feiten meer recht wordt gedaan; het gevaar is dat het verhaal niet boeit. Aan dit laatste gevaar ontkomt het boek niet geheel. Toch moet de schrijfster veel tijd in de voorbereiding hebben gestoken. Visser is een goed geïnformeerd verteller die het verhaal zonder sentimentaliteit vertelt. Wat me aan de journalistieke aanpak irriteerde was het gebruikt van de onvoltooid verleden toekomende tijd grijpt ("zou ze later zeggen...", ), een grammaticaal middel dat op den duur gaat vervelen.

Visser is geen romancier dus verwacht geen verteller die je het verhaal en de wereld van Selma inlokt met betoverend mooie taal. Dat was wellicht ook moeilijk geweest omdat het boek in zekere zin toch voor of in opdracht van de nog levende kinderen Greta en Dop is geschreven. Wat me niet duidelijk werd is deze vraag: sprak Selma eigenlijk Mandarijn?

Ik las dit boek direct na Hans Fallada's "Jeder stirbt für sich allein" (ook op een waargebeurd verhaal gebaseerd) maar het contrast in literaire kwaliteit is groot. Fallada is een geweldige romancier die erin slaagt door zijn meesterlijke stijl het boek ver boven zijn onderwerp uit te laten stijgen. Selma is een interessant en lezenswaardig boek, niet om de literaire kwaliteiten, maar om de trieste lotgevallen van Selma en haar familie die erin beschreven worden.