Een vervolg vol vuur, passie en actie!

Feyre heeft de vloek van Amarantha verbroken en is teruggekeerd naar het Lentehof, maar daarvoor moest ze een hoge prijs betalen. De vreselijke dingen die ze heeft gedaan om Tamlin te redden kan niet ze vergeten en ook haar afspraak met Rhysand, Edelheer van het gevreesde Nachthof, heeft ze maar al te goed onthouden. Terwijl Feyre haar weg zoekt door een doolhof van politiek, passie en duizelingwekkende macht, doemt er een veel groter kwaad op. Feyre zou het kunnen tegenhouden, maar alleen als het haar lukt om haar angstaanjagende krachten te beheersen en haar gekwelde ziel te helen.

Nadat ik omver was geblazen door deel 1 van deze serie, kon ik nu eindelijk in Hof van Mist en Woede beginnen. En jezus, wat begon ik toch met veel irritatie.

De pittige Feyre was verdwenen en had plaats gemaakt voor een zombie. Heel begrijpelijk, ze is hartstikke getraumatiseerd door alles wat zich Onder de Berg had afgespeeld met Amaranthe. Maar Tamlin was haar ook redelijk aan het verwaarlozen op het Lentehof, Lucien steunde Feyre niet meer… Het was maar een zielige bedoeling. Ik zag hoe dik het boek was, en hoopte dat er snel wat actie zou komen, want als ik een heel boek lang moet lezen over een verschrikkelijke Tamlin die Feyre binnen houd en niks toevertrouwt en een bruiloft die wordt georganiseerd door een uit de hoogte gevallen Priesteres wordt dit toch echt niks.

En dan komt Rhysand.

In het begin merk je dat je net zo gehersenspoeld bent door Tamlin als dat Feyre is. Je let op alles wat Rhysand doet en zegt, maar zodra Feyre zich thuis begint te voelen bij hem, ‘liet ik mijn schild ook zakken’. Ik dacht vooral: waarom is Tamlin niet zo? Ik heb namelijk nogal moeite met boeken waar de eerste liefde van de hoofdpersoon giftig lijkt te zijn (net als bij bijv. Touching Juliette. Vraag me niet waarom). Dus ik frustreerde me over Tamlin, voelde me thuis bij Rhysand maar tóch was ik op mijn hoede toen Feyre zich wel erg snel thuis ging voelen op het Nachthof. Feyre is zo ongelukkig op het Lentehof door alle gebeurtenissen van Onder de Berg, maar al snel kom je erachter dat Tamlin hier ook een grote rol in speelt.
Al snel wordt ze weer thuis gebracht bij Tamlin en lijkt Feyre ook weer gelukkig te zijn en op haar hoede voor Rhysand. Maar iets trekt er aan haar. Iets laat Feyre nadenken.

Na een fikse uit de hand gelopen ruzie met Tamlin loopt Feyre weg, naar het Nachthof, Naar Rhysand. Hier komt Feyre tot rust, en langzaam aan verdwijnt het zombie gedrag van Feyre. Ze hervind zichzelf, kan zichzelf zijn en zichzelf opnieuw uitvinden. Nu Feyre namelijk een Fae is, blijkt dat zij ook over bepaalde gaven bezit. Tamlin wilde deze verstoppen, net als hij Feyre wilde verstoppen.

Rhysand daagt haar uit, daagt haar gaven uit en laat haar zijn wereld ontdekken. Feyre gaat gebukt onder haar schuldgevoel, jegens Tamlin, jegens Lucien en de elfiden die ze heeft moeten doden om Amarantha te verslaan. Als Feyre eindelijk zichzelf weer schijnt te herpakken, dringt een volgende dreiging zich aan: de Koning van Hybern. Niet alleen zij, maar ook haar zussen zijn in gevaar. En dan komt Feyre achter een geheim wat Rhysand al met zich meedraagt sinds de dag dat Amarantha door Feyre is verslagen en krijgt alles een onverwachte wending…

Ik vond dit een geweldig boek. In het begin had ik dus wat moeite om erdoor heen te komen, maar zo kreeg je wel een goede indruk van hoe Feyre zich voelde en de dag door kwam. Ik snakte naar afwisseling, iets spannends en gelukkig kwam Rhysand toen in beeld. Daarna legde ik het boek wel nog redelijk makkelijk weg, maar dat komt omdat Feyre haar gedrag en gevoelens best confronterend waren voor mij.
Daarna werd ik verliefd op de nieuwe Feyre en werd ik ook langzaam verliefd op Rhysand. In Hof van Doorns en Rozen had ik al het idee dat Rhysand een masker droeg, maar dat werd nu pas goed duidelijk.
Je leert ook de vrienden van Rhysand kennen, zijn geschiedenis en die van hun. Ieder van hen heeft een sterk uitgesproken karakter waardoor ik mij meteen thuis voelde bij ze. Er is veel aandacht gegeven aan deze personages, waardoor zij ook echt bij het verhaal horen. Ik heb vaker boeken gelezen waar er niet zoveel aandacht wordt gegeven aan ‘side characters’ waardoor ze nogal oppervlakkig tegen komen. Nou, dat zijn de vrienden van Rhysand dus niet!
Deze serie is ook een van de weinige boeken waar ik me echt bijna één voel met de hoofdpersoon. Andere boeken die dit bij me teweeg hebben gebracht waren de Een wereld zonder hemel trilogie, Touching Juliette en Fallen.

Al met al is het een vervolg vol vuur, passie, actie, politiek en verraad. Ik heb echt genoten van dit boek en het was veel te snel uit. Ik kan niet wachten tot deel drie komt. Ik kan nog zoveel meer schrijven over dit boek, maar ik wil niks spoilen