Net niet.

Schildpadden tot het in het oneindige verteld het verhaal van Aza. Aza is 17 jaar oud, heeft een beste vriendin, een moeder die wiskundelerares is bij haar op school en een dwangstoornis. Ze leeft een normaal leven. Aza gaat goedkoop uit eten met haar beste vriendin, denkt na over (dure) universiteiten en probeert elke dag te overleven met haar dwangstoornis.
Maar, op een dag veranderd haar leven. De vader van Davis, een jongen waar ze vroeger mee speelde, is verdwenen. Iedereen is op zoek naar hem. Er is zelfs een grote geldsom uitgegeven als beloning. Davis’ vader is namelijk steenrijk, én een crimineel bleek nu achteraf. Aza’s vriendin Daisy ziet hun kans schoon: met die beloning hebben ze al een groot deel van hun studiefonds binnen! Aza zit het niet zo zitten, omdat ze Davis van vroeger kent. En haar dwangstoornis werkt ook niet echt mee in zo een onderzoek. Toch gaan de dames ervoor. Maar, wat zal de uitkomst zijn? Wat als Davis er achter komt, dat zij bij hem aan de deur komen om de beloning op te strijken, in plaats van medeleven te betuigen?
Het duurde even voordat ik in het verhaal zat. Het begin pakte me niet echt, maar al snel zit je midden in het verhaal en wil je heel graag het mysterie oplossen samen met Aza. Het is ook erg leuk om te lezen hoe Aza met haar dwangstoornis omgaat in combinatie met jongens en vieze plekken. Wat juist heel interessant is om te lezen, is hoe Aza omgaat met haar dwanggedachten op momenten van stress en angst. John Green heeft heel mooi en duidelijk omschreven hoe de gedachten van iemand met een dwangstoornis een eigen leven kunnen gaan leiden.
Het plot is interessant, het voegt zeker iets toe aan het verhaal, omdat het invloed heeft op de gemoedstoestand van Ava. Toch moet ik eerlijk bekennen dat dit niet het beste werk van John Green is. Ik had hoge verwachtingen van het boek. Het boek stelde me niet zo zeer teleur, maar was het voor mijn gevoel net niet. Het was wel een lekker boekje voor tussendoor. De dialogen zijn lekker vlot en humoristisch geschreven en Ava’s dwangstoornis geeft dat beetje edge  aan het verhaal.