Een enkele reis is genoeg

Het speciale onderzoeksteam van Holger Munch wordt weer samengebracht als een zesjarig meisje dood wordt aangetroffen. Ze is met een springtouw opgeknoopt aan een boom. Munch reist naar een afgelegen eilandje om de getalenteerde onderzoeker Mia Krüger terug te halen, die zich daar afgezonderd heeft om te wachten op de dag dat ze kan sterven. Als ze ontdekt dat het getal 1 op de nagel van het vermoorde meisje staat en dat de naam die in de boeken in haar schooltas staat verband houdt met een van hun oude zaken begint een race tegen de klok om een seriemoordenaar te stoppen die bijzonder goed op de hoogte lijkt van hun privéleven.

Het thrillerdebuut van de Noorse romanschrijver en scenarist Samuel Bjørk (pseudoniem van Frode Sander Øien) werd bij verschijning de hemel in geprezen. Het regende vijfsterrenbeoordelingen voor dit eerste deel in zijn reeks over Holger Munch en Mia Krüger. Een hype was geboren. Dat maakt van ‘Ik reis alleen’ echter nog geen goed boek.
Bjørk had duidelijk grote ambities. Gruwelijke moorden, veel perspectieven, hoofdpersonen die te maken krijgen met persoonlijke problemen. Op zich ingrediënten voor een veelbelovend verhaal. Toch gaat het mis. Eigenlijk meteen al, doordat er gewoonweg te veel perspectieven zijn die schijnbaar willekeurig gebruikt worden en die niet altijd meer worden opgepakt – of veel te laat, als de korte fragmenten al weggezakt zijn. Enkele belangrijke verhaallijnen worden niet eens afgerond. Er wordt veel te veel bijgehaald dat niet echt relevant is. Het wekt de indruk dat Bjørk meer bezig was met het vervolg dan met het neerzetten van een goed eerste boek.

Ook de personages overtuigen niet. Het is al vrij ongeloofwaardig dat Mia Krüger dingen ziet die niemand anders ziet, maar ze is ook zeker niet zo intelligent als beweerd wordt. Haar pessimistische levensvisie en zelfdestructieve gedrag zijn ook nog eens behoorlijk irritant en niet eens overtuigend voor iemand die depressief moet lijken.
Munch heeft simpelweg weinig persoonlijkheid. We komen eigenlijk alleen van hem te weten dat hij van roken, raadsels oplossen en zijn kleindochter houdt en dat zijn werk belangrijker voor hem is dan al het andere, maar waar het meeste te vaak genoemd wordt, komt iets anders weer totaal niet uit de verf terwijl dat toch van belang is voor het boek.
Bjørk maakt veel keuzes die duidelijk in dienst staan van het plot. Zo is Munchs dochter alleen maar een tienermoeder omdat haar vijfjarige dochter een rol moet spelen in het verhaal. Iets wat je van mijlenver aan ziet komen. Dat het meisje veel te pienter is voor haar leeftijd komt de geloofwaardigheid niet ten goede.

Er zijn weinig verdachten. De potentiële seriemoordenaars hebben achteraf gezien te weinig te maken met de moorden. De moordenaar is zogenaamd ontzettend slim, maar uiteindelijk is hij of zij toch gewoon een kinderlijke psychopaat die niet helder blijkt te kunnen denken. Het spelen van spelletjes past totaal niet bij de persoon of het motief.
Het verband tussen Munch en met name Krüger en de moorden is vergezocht. Het moet briljant bedacht lijken, maar doordat toevalligheden een te grote rol spelen slaat het hele verhaal nergens op. Het motief voor de moorden is erg zwak. De reden om maar zo weinig slachtoffers te maken is niet erg aannemelijk. De plotwendingen zijn ook niet allemaal logisch. Het is een raadsel waarom je iemand die duidelijk gestoord is zou willen helpen.

Toch is niet alles slecht. Er gebeurt genoeg om het verhaal voort te stuwen, ook al wordt het nergens echt spannend. Het idee dat er een verband is tussen de moorden en een oudere zaak is interessant. Enkele personages hebben ook wel potentieel, zoals de jonge computerdeskundige Gabriel die helaas alleen een rol lijkt te mogen spelen als hij nodig is. Dat het privéleven van de teamleden veel aan bod komt is op zich ook niet storend. Het schort alleen aan de uitwerking. Hierdoor krijg je voortdurend een net niet-gevoel van het boek. Dat geldt heel toepasselijk ook voor het teleurstellende, afgeraffelde einde. Al met al is ‘Ik reis alleen’ een weinig bevredigende reis die vanwege de vele mispunten beter niet voortgezet worden.