Levensecht

Dido Michielsen brengt de geschiedenis tot leven in Lichter dan ik. Ben je benieuwd hoe het leven was in Java in de tweede helft van de negentiende eeuw, lees dan dit boek voor een fictieve ervaring vanuit de eerste persoon. Via Isahs ogen groeien we op in de Kampong, krijgen we te maken met huwelijken en de verhouding tussen man en vrouw. Zowel de Europese als Javaanse cultuur in Nederlands-Indië komt aan bod in dit verhaal.

Op een subtiele manier schenkt Dido Michielsen aandacht aan wat zich op Java afspeelde in de 19e eeuw. Hoe de Europeanen, en dan met name Hollanders, met de inheemse bevolking omgingen. De publicatie van Lichter dan ik is heel goed getimed in het jaar waarin Nederland stilstaat bij 75 jaar vrijheid. Je had het Isah ook zo gegund…

De historische setting van het verhaal wordt heel goed beschreven. Ik zie de wereld waarin Paranti – die later de naam Isah krijgt – opgroeit goed voor me en ik kan haar pijn en frustratie vanwege de ongelijkheid voelen. Het boek is van begin tot eind goed geschreven en het plot is goed uitgewerkt.

Dido Michielsen heeft een prettige schrijfstijl en toon die ervoor zorgen dat de bladzijden voorbij vliegen. Tegelijkertijd voelt het boek traag omdat het een vrij gedetailleerd verhaal is in de vorm van een memoir. De wereld wordt uitvoerig beschreven en net zoals in het echte leven is niet elke dag vol actie. Er zit emotie in het boek, maar soms leest het toch meer als een geschiedenisboek.

Wat niet betekent dat ik niet met Isah meeleefde. Haar leven is niet makkelijk, maar ze doet wat ze kan. Ze weet ook niet beter: dit is haar wereld. Hoewel je haar met hart en ziel een epiloog gunt, is het verhaal op deze manier realistischer. Wat mij betreft is dit boek terecht genomineerd voor de Hebban Debuutprijs 2020.