De verloren dochter

Achterflap

Op dit moment hebben drieentwintigduidend zesennegentig mensen mij online gezien. Onder wie mijn moeder, mijn vader, mijn zusje, mijn oma, mijn andere oma, mijn opa, mijn baas, mijn biologieleraar en mijn vriendje James.

Nadat Leah en haar geadopteerde zus Su samen op vakantie naar Mallorca zijn geweest om te vieren dat ze geslaagd zijn voor hun examen, keert alleen Leah terug. Haar ijverige, intelligente zus Su blijft weg, vernederd en bang: er staat een video online waarop ze dronken seksuele handelingen verricht in een nachtclub. En iedereen heeft die nu gezien. Hun moeder, Ruth, een succesvolle rechter, is woedend. Hoe kon dit gebeuren? Hoe krijgt ze de mannen die misbruik hebben gemaakt van haar dochter achter de tralies? Welke rol heeft Leah gespeeld? En lukt het Ruth om haar dochter te vinden als Su niet gevonden wil worden?

Auteur

Helen Fitzgerald debuteerde met de bestseller Kleine meisjes, waarna Mijn laatste bekentenis, De duivelskamer, Ex, De donor en De overdosis volgden. Fitzgerald groeide op in Australië en woont nu in Glasgow. Ze schrijft scenario's voor televisie, toneel en film.

Mijn mening

Ik mocht dit boek lezen voor de Hebban Buzz leesclub, verstrekt door uitgeverij Ambo Anthos. Waarvoor nogmaals dank!

Ik heb een eerder boek gelezen van Helen Fitzgerald, jaren geleden, namelijk Ex. En die was mij toen behoorlijk tegengevallen. Maar uiteraard verdient elke schrijver gewoon een nieuwe kans. Ik begon dan ook aan De verloren dochter, openminded.

Het boek opent al grof:
"Ik heb twaalf jongens gepijpt in Magaluf."

In het boek blijkt Su in een dronken bui seksuele handelingen te hebben verricht in een nachtclub. Mocht dit nog niet erg genoeg zijn, betroffen het in totaal 12 jongens en is dit alles gefilmd en geupload naar internet. Door dit alles durft Su niet meer naar huis.

Het is naar mijn mening een actueel onderwerp, waarvan elke ouder vurig hoop het nooit te hoeven meemaken. De angsten van Su en haar familie zijn voelbaar en worden versterkt naarmate het boek vordert. De schrijfstijl van Fitzgerald is lekker nuchter, hier en daar ook een grapje ertussen en gemakkelijk te volgen, wat het boek goed leesbaar maakt. De hoofdstukken hebben een prima lengte en volgen elkaar goed op.

Ondanks dat het een verschrikkelijk onderwerp is, mistte ik het echte thriller aspect in het boek. De spanning zoals bij menig andere thrillers was ver te zoeken en de climax was echt een anti climax. Alsof er geen alternatief einde bedacht kon worden. Naar mijn mening had Fitzgerald hier meer uit kunnen halen, door bijvoorbeeld het einde wat meer tot de verbeelding te laten spreken, of er juist een concrete klapper aan vast te maken.

*** voor De verloren dochter.