Leven na een zelfmoord

De jonge Vlaamse Floor Denil (1995) koos geen gemakkelijk onderwerp voor haar graphic novel-debuut. Openhartig en met gebroken hart geeft ze zichzelf bloot na de zelfmoord van haar beste vriend. Meer dan naar het waarom zoekt Arlo een antwoord op de vraag hoe het nu verder moet als overlevende.

Floor is een typische 17-jarige tiener die op schooldagen niet uit haar bed raakt, twee goede vrienden heeft, mens-erger-je-niet speelt in de klas en liever lol trapt in het museum dan naar saaie uitleg te luisteren. Haar beste vriend Arlo is niet op zijn mondje gevallen en krijgt het regelmatig aan de stok met de leerkrachten. Hij heeft een abonnement op strafstudie. Maar hij is ook vrolijk en flamboyant tot luidruchtig, scherp- en kunstzinnig. Gevoeliger dan hij lijkt. Arlo vertelt haar wat hem bezighoudt, maar na een breuk met zijn vriendinnetje vindt Floor dat 'zijn deur dicht blijft', dat hij 'niet meer naar buiten komt'. Ze 'stopt met aankloppen'. Op een dag verneemt ze – weer net te laat op school aangekomen – dat hij zelfmoord gepleegd heeft. Haar wereld stort in.

Hoe tragisch dat ook is, nu pas wordt het boek interessant. De auteur – die de lezer verzekert dat 50% autobiografisch is en 50% fictie (maar niet wil zeggen welke helft) – staat nu vooral stil bij Floor en haar 'overleven'. Floor merkt algauw dat het leven gewoon verdergaat en heeft daar zichtbaar moeite mee. Ze is inmiddels het vriendinnetje geworden van Sil, de tweede jongen in het voormalige trio. Ze neemt het de school kwalijk dat er gewoon les gegeven wordt, dat de omheining geschilderd wordt, alsof er niets gebeurd is. Ze brengt uren door bij Arlo’s graf, maar ook bij Sil. Ze merkt echter dat hij er steeds minder mee bezig is, dat hij er 'zo koel' onder blijft. Hij wil er zelfs niet meer over praten en stormt weg wanneer zij weer eens vasthangt in het verleden. Waarop zij nog meer in de put raakt omdat ze het gevoel heeft hem van haar weg te jagen. Pas wanneer ze inziet dat ze moet 'loslaten om verder te kunnen gaan', gaat het beter. Ze leert dat loslaten niet hetzelfde is als vergeten en kan nu ook genieten van mooie herinneringen.

De evolutie die Floor doormaakt, wordt zeer organisch in beeld gebracht. De auteur stak geen tijd in mooie en uitgewerkte tekeningen – ze verkoos bijvoorbeeld haar personages weer te geven als stokmannetjes (nog meer rudimentair dan de Nederlandse; ook de autobiografische striptekenares Maaike Hartjes dat doet met haar koppoppetjes). Hieruit blijkt duidelijk dat haar beeldroman een rauwe hartenkreet is, die dringend uit haar systeem moest. Ze moest, enkele jaren na de beschreven gebeurtenissen, haar ervaring kwijt. Als je emoties van je af wil schrijven, heb je geen behoefte aan weelderige, volle tekeningen. Al lijkt ze best in staat daartoe, want soms zitten er meer realistische flarden tussen die het tempo even vertragen. Bovendien zijn er scènes die meer op uitvoerige droedels dan tekeningen lijken. Er zijn psychologen die heel wat in droedels zien...

Strips met zulke basic tekeningen zijn wel riskant, omdat de grasduinende lezer er niet snel door aangetrokken zal worden. Het is pas door het (op het eerste gezicht onaantrekkelijke) boek helemaal te lezen dat de tekeningen wat naar de achtergrond verhuizen en de eerlijke gevoelens blijven. Arlo is niet meteen een boek om mee te nemen uit de boekhandel, maar het blijkt toch wel het lezen waard en is een integer en waarachtig relaas waar ook lezers die (nog) niet deze ervaringen hebben gehad een boodschap aan hebben.