De PG is het eerste boek dat ik van Jef Geeraerts heb gelezen. Ik kende de schrijver van boeken als De zaak Alzheimer en Dossier K. Hiervan had ik reeds de fantastische verfilming gezien. Ik was nieuwsgierig naar zijn werk en begon me al gauw met veel enthousiasme te verdiepen in zijn lectuur. Maar mijn enthousiasme verdween als sneeuw voor de zon toen ik zinnen te lezen kreeg zoals: “Terwijl de PG (= procureur-generaal) verdiept was in zijn dagelijks ochtendritueel voor de badkamerspiegel, werd zijn tevredenheid over de uiterst gunstige vooruitzichten (hij was voor een hele week alleen thuis) aanzienlijk verhoogd door de vaststelling dat hij er voor zijn vierenzestig jaar helemaal niet slecht uitzag.” Op zich valt dit nog makkelijk te lezen, maar wanneer het hele boek met dergelijke zinsconstructies doorspekt is, heb je moeite om wakker te blijven. Vreemd genoeg vermelden noch HUMO, noch Luk de Geyter dit in hun recensie. De PG is echter voor volwassenen bedoeld en misschien is juist dat de reden dat het voor mij moeilijk leesbaar was.
HUMO vindt dan weer dat het geregeld irriteert dat Geeraerts elk personage, tot de taxichauffeur toe, van kapsel tot schoenen beschrijft. Naar mijn mening mag men “geregeld” gerust in “altijd” veranderen. Heel het boek door krijg je ellenlange beschrijvingen van bijvoorbeeld de hond van een voorbijganger op straat (= fictief voorbeeld). Samen met de lange zinsconstructies zorgt dit ervoor dat het tempo van het boek verschrikkelijk laag ligt. Verbazend vind ik dan ook dat HUMO het tempo beschrijft als een geolied uitgevoerde raid. Welke olie Geeraerts gebruikt is mij zeer de vraag.
Bovendien vind ik Geeraerts een overdreven zwartdenker. Elke Belgische magistraat is corrupt, de politie werkt niet behoorlijk… Hij wil met andere woorden duidelijk maken dat er niets goed is aan ons gehele nationaal systeem. Een beetje nuancering is hem duidelijk vreemd. Toch kan ik hem begrijpen na al de gebeurtenissen die zich de laatste tijd in ons landje hebben afgespeeld en is het bijgevolg ook niet zo storend dat er in zijn boeken veel maatschappijkritiek verwerkt is. Bovendien is dit nogal logisch omdat juist heel het boek op dergelijke gebeurtenissen (Dutroux, Octopusakkoord…) gebaseerd is.
De PG heeft me uiteindelijk niet kunnen bekoren. Hoewel de spanning en ruimte geschikt waren voor een thriller, kon Geeraerts me toch niet meenemen in zijn verhaal. Over het algemeen vond ik het boek erg langdradig en ook het einde vond ik eerder zwak. Het is een erg gemakkelijk en open slot maar vooral ook heel voorspelbaar.