Veel vorm, weinig inhoud en toch heb ik me niet vergist in het aantal sterren

In het begin was ik echt "gepakt" door het boek. Ik kende de auteur totaal niet en begon enkel te lezen, omdat het werk lovende recensies kreeg, maar ik was erg op mijn hoede. Hoeveel keer was is al niet teleurgesteld in een boek dat door anderen bewierookt werd? Na enkele bladzijden of hoofdstukken - ik weet echt niet meer hoe lang - van die WOW-ervaring te hebben genoten, ben ik wat biografische data gaan opzoeken. Aha, die Ilja Leonard Pfeijffer schreef dus al heel wat gedichten en studeerde Griekse talen. Dat proef je dus in het boek.Ik kan erin komen, dat sommige lezers deze schrijfstijl maar niks vinden, but I love it.

Heel lang heb ik getwijfeld tussen 3 en 4 sterren. Twee zaken vind ik niet leuk aan dit boek of misschien aan de schrijver zelf (dat kan ik niet beoordelen, want ik las nog maar 1 boek). Bepaalde passages doen mij sterk aan Herman Brusselmans denken en die kan ik echt niet lezen. Ik heb het 2 x geprobeerd, maar ik begrijp nog altijd niet waarom hij zoveel boeken verkoopt. Mijn tweede puntje van kritiek is dat 450 bladzijden in plaats van 540 voor dit boek beter ware geweest. Schrijven is schrappen. Het zijsprongetje met Marco was voor mij niet nodig. De kritiek op het massatoerisme had ik ondertussen wel begrepen. Hoewel ik sommige beschrijvingen van toeristische gedragingen gewoon hilarisch vond, mochten zijn persoonlijke frustraties soms iets minder uitgebreid overdacht worden.

Over het plot zelf wil ik niets schrijven, omdat het in andere recensies ons jammer genoeg soms tot de laatste pennentrek wordt verteld en ook omdat het eigenlijk alleen maar de kapstok is, waaraan zijn poëtische beschrijvingen, filosofische overpeinzingen, ironische karakterschetsen enz. worden opgehangen. Soms kreeg ik het gevoel van een stream of consciousness, of eigenlijk eerder een tsunami, maar aan de andere kant zijn sommige lange zinnen zo geniaal in elkaar gestoken, dat je alleen maar bewondering kunt hebben voor zo'n zwierige schrijfstijl. Een voorbeeld...

"In Europa, waar het enige wat men zeker weet, is dat men moet geloven in het denken, waar in de loop van de lange, vermoeiende geschiedenis al zoveel definitieve oplossingen zijn uitgeprobeerd dat men van problemen is gaan houden, waar men bij gebrek aan overtuigende rechtvaardiging voor daadkracht waarde hecht aan stijl, waar zowel het snobisme als de ironie is uitgevonden, waar littekens mooi zijn omdat ze voorzichtig maken, waar in naam van idealen zoveel bloed is gevloeid dat men eisen is gaan stellen aan idealen, waar men sinds het gekwek tweeëneenhalfduizend jaar geleden is begonnen rond de Egeïsche Zee nog altijd geen overeenstemming heeft bereikt over de definities en uitgangspunten voor een zinvolle discussie over het schone en het goede en de waarheid, waar twijfel religie is, waar meer filosofen wonen dan obers om hen te bedienen, en meer dichters dan lezers, waar elk landschap, elk stadsgezicht en de wangen van elke vrouw zijn gerijpt achter craquelé, waar verleden tastbaar is als steen en straten leesbaar zijn als een palimpsest, waar namen echo's zijn, waar alle wereldrijken van weleer zijn gepasseerd als seizoenen, waar alles al vele malen eerder veel beter en mooier is geweest dan nu, en waar het welbeschouwd verdiend zou zijn om uit te rusten van al het werk dat erin is gaan zitten om de annalen van een geschiedenis van millennia zo overdreven gedetailleerd vol te schrijven, daar kan ik ademen en liefhebben."