waar is ze?

Alex Marwood haar eerdere thrillers werden met diverse prijzen bekroond. Dit boek leek ook de moeite te zijn, zeker volgens Stephen King. En ik citeer: “Verschrikkelijk spannend. Geweldige personages.” Mede daardoor dacht ik meegezogen te worden ik het verhaal, maar niets is minder waar. De cover leek veelbeloved, maar eens je je verdiept in het boek begint het behoorlijk saai. De schrijfster probeert de personages uit te lichten door te beginnen met verschillende getuigenissen van hen. Ze beschrijft ze niet wat betreft het uiterlijk, maar meer qua karakter. In het boek zegt ze bijvoorbeeld: “Ik vond hem een griezel. Hij stondt altijd te dichtbij, vroeg of ik een vriendje had en dat soort dingen, zocht excuses om aan me te zitten.”
Het verhaal springt ook van de hak op de tak. Ze spreekt bijvoorbeeld over een getuigenis van 12 september 2004 en daarna werd er verteld over 2 september 2004.
Het tijdsverloop is moeilijk te volgen. Ze verwijst naar het verleden en dan spreekt ze weer over het heden, maar soms duurde het wat te lang dat je niet goed meer wist waarop het verhaal verder ging. Het boek wordt verteld uit het standpunt van één persoon, maar het was niet meteen duidelijk wie.
Alex gebruikte vaak verwijzingen naar bekende figuren. Bijvoorbeeld: “Harry Potter en de orde van de Feniks, een boek dat Simone zit te lezen in een schommel stoel of… God zegene de eed van Hippocrates.”
Veel moeilijke woorden worden er niet gebruikt, als er dan toch ééntje instaat, wordt het verduidelijkt. “ Een myocardinfarct, een hartaanval.”
Vanaf hoofdstuk 11 begint het boek eindelijk spannend te worden en neemt op het laatste nog een verrassende wending. Je denkt de dader te weten, maar in de epiloog komt de waarheid aan het licht. Conclusie, dankzij het spannende einde zou ik het boek toch aanraden om eens te lezen. Al denk ik dat je het boek best een tweede keer leest om het verhaal beter te begrijpen.