Een meesterwerk

Met zijn roman Datumloze dagen wil Jeroen Brouwers aangeven dat er vele onbelangrijke dagen zijn in het leven van een mens zodat je de datum waarop iets gebeurt, niet kan of wil onthouden. Het boek is in de vorm van een monoloog geschreven die een ik-verteller uitspeelt tijdens een boswandeling nabij zijn huis. Hij vertelt over zijn mislukte liefde en vooral over de relatie met zijn ongewenste zoon, Nathan. Deze jongen was ongewenst door de verteller. De monoloog beslaat een 40-tal jaar, beginnend met de verwekking van de zoon en eindigend met zijn dood. Na diens dood maakt de verteller een wandeling waarin hij de gebeurtenissen van 40 jaar overdenkt. Daarbij maakt hij geen gebruik van welbepaalde data, omdat hij juist wil dat de lezer de exacte tijd niet achterhaalt, het is niet belangrijk. Wat echt belangrijk is, is het thema van het boek , de speciale vader-zoonrelatie. Het hoofdpersonage schaamt zich vooral en die schaamte en schuldgevoel neemt toe met de leeftijd. Hij vluchtte weg van het vaderschap, van de verantwoordelijkheden, van zijn vrouw. Na 40 jaar vraagt de zoon aan zijn vader om eens zijn verantwoordelijkheid op te nemen en hem uit zijn lijden te verlossen. De schrijver maakt gebruik van voorwerpen en herhalingen die steeds met elkaar in verband kunnen gebracht worden. Je leest dus het boek beter meer dan 1 keer om te achterhalen welke zaken een rol spelen in het verhaal ( ik ontleende het boek 3 keer uit de bib…). Het is een ontroerend, maar zeker geen eenvoudig boek, je ontdekt de lagen pas na het herlezen van het boek, maar dat is juist een uitdaging. Er zit eigenlijk een morele boodschap, een levensles in: doe wat je moet doen op het juiste moment zodat je jezelf later niets kan verwijten en niet moet leven met schaamte en schuldgevoel.