Goede fantasy, maar toch een pittige klus

Na de aankondiging dat Julie Kagawa een nieuw boek zou uitbrengen in het najaar van 2018 was ik voorzichtig nieuwsgierig. Ik had nog geen boek van Julie gelezen, maar daar kwam deze zomer verandering in. Ik las namelijk – eindelijk – de eerste twee delen van de Talon serie. Na het lezen van deze boeken werd ik heel erg nieuwsgierig naar Schaduw Van De Vos. Ik las dit boek begin oktober – vlak na de verschijning -, voornamelijk voor mezelf, maar ook voor een Hot Or Not op Hebban. Vandaar dat mijn eigen recensie nu pas op mijn profiel verschijnt.

Eens in de duizend jaar, wanneer een nieuw tijdperk aanbreekt, krijgt degene die op dat moment eigenaar is van een geheimzinnige perkamentrol een geweldige kans. Hij of zij kan de grote Kami-draak aanroepen en een wens doen. De nieuwe tijd is bijna daar, en boze krachten zijn erop uit om de rol in handen te krijgen...
Yumeko is een meisje met een gevaarlijk geheim. Ze is een shapeshifter, iemand die van gedaante kan veranderen, iets wat niemand mag weten. In de tempel waar ze is opgegroeid, leert ze hoe ze die kracht kan gebruiken én tegelijkertijd verborgen kan houden.
Tot de tempel op een dag in brand wordt gestoken en alle bewoners in de vlammen omkomen. Behalve Yumeko. Zij kan nog net op tijd ontsnappen, mét de grootste schat van de tempel: een stuk van de eeuwenoude perkamentrol.

Verwachtingen
Voordat ik begon aan Schaduw Van De Vos wist ik niet goed wat ik kon verwachten. Het enige dat ik wist is dat het boek is gebaseerd op de Japanse mythologie. Ik heb absoluut geen kennis van deze mythologie, dus ik was benieuwd of dit boek in mijn straatje zou passen.

Verhaal
Het eerste wat me opviel was de hoeveelheid Japanse termen die door het hele boek verweven zat. Als je het ebook leest is het aan te raden om even een bladwijzer aan te maken bij de woordenlijst. Deze staat helemaal achterin. Heb je het fysieke boek? Dan zou ik een boekenlegger op die plaats in het boek stoppen.
Schaduw Van De Vos is qua schrijfstijl een echte Kagawa zoals we het gewend zijn: meerdere vertelperspectieven, veel actie en fantasie. De actie kwam pas wat laat op gang. Naar mijn idee was het begin van Schaduw Van De Vos wat traag. Dit kan ook komen doordat ik er heel moeilijk in kwam.

Personages
Tatsumi was een prima uitgewerkt personage, maar over Yumeko heb ik onbeantwoorde vragen. Wat houdt haar magie in? Wat voor soort wezens zijn de yokai? Ik denk dat deze vragen voor mij nog onbeantwoord zijn door mijn ontbrekende kennis van de Japanse mythologie. Tegelijkertijd vind ik de uitwerking van Yumeko niet zo goed geslaagd, want anders zat ik niet met deze vragen. Okame, die later in het verhaal verschijnt, is dan wel weer goed uitgewerkt. Tegen het einde komen er nog meer personages bij die ook nog niet volledig zijn uitgewerkt. Van hen begrijp ik het, want daar was gewoonweg geen ruimte voor. Hopelijk komt dit in het vervolg goed.

Alles ging zo makkelijk
Wat ik niet in mijn hot or not stuk heb benoemd, maar waar ik me op zich wel aan stoorde, is dat alles zo gemakkelijk ging. Een clubcollega heeft dit wel benoemd, maar ik kan het helemaal met haar eens zijn. Onderweg komen Tatsumi en Yumeko – en later ook Okame en Daisuke – allemaal mythische wezens tegen. Ik kreeg het gevoel dat alle bestaande wezens uit de Japanse mythologie in dit boek zijn gepropt. Opvallend is dat alle obstakels de reizigers gemakkelijk af ging. Een beetje te gemakkelijk soms. Jammer, want dit liet Schaduw Van De Vos erg simpel aanvoelen. Die titel snap ik overigens nog steeds niet. Weer iets wat met de mythologie te maken heeft die ik nog steeds niet begrijp?

Toch genoten
Heb ik genoten van Schaduw Van De Vos? Ja, uiteindelijk wel. In het begin ging het lezen wat moeizaam en het duurde vrij lang voor ik er eenmaal in zat. Toen ik er eenmaal in zat wilde ik wel weten hoe het eindigde, want toen kwam het verhaal pas goed op stoom. Dit gebeurde pas nadat Reika zich bij het gezelschap heeft gevoegd. Schaduw Van De Vos is in alle opzichten anders dan Talon. De mythologie, het tempo, de herkenbaarheid. Ik kan niet over Blood Of Eden en The Iron Fey oordelen, maar ik vind Talon leuker dan Schaduw Van De Vos. Die serie leest ook een stuk makkelijker weg. Ik denk dat Schaduw Van De Vos een grote hit zal zijn onder de kenners en liefhebbers van de Japanse mythologie, maar dat het een erg pittig boek is als je die kennis niet hebt. Ik heb deze kennis dus niet en beoordeel dit boek dan ook met minder sterren omdat ik hier toch minder van heb genoten. Het duurde ook bijna een week voor ik het boek uitlas en dat is voor mijn doen erg lang. Zeker in vergelijking met Talon, die boeken las ik gemiddeld binnen 2,5 dag uit. Heb je genoten van Flame In The Mist van Renee Adieh? Dan geniet je ook van Schaduw Van De Vos.

Eindoordeel
Schaduw van de Vos is in alle opzichten anders dan de andere boeken die ik van Julie Kagawa heb gelezen. Je wordt bedolven onder de Japanse termen en dat kan erg overweldigend zijn. Tip: stop een boekenlegger bij de woordenlijst achterin het boek of maak een bladwijzer aan. Het verhaal kwam voor mij erg traag op gang. Dat kan er ook mee te maken hebben dat ik er heel moeilijk in kwam. Ongeveer op de helft werd het een stuk interessanter en wilde ik echt verder lezen. Het duurde een week voor ik het uit had en dat is voor mijn doen best lang. Dat overkomt me alleen bij hele dikke pillen zoals de boeken van Sarah J. Maas. Ik heb minder van dit boek genoten dan van de Talon serie en waarschijnlijk ligt dit aan mijn kennis van de Japanse mythologie, of het gebrek daaraan. Als je deze mythologie kent ga je zeker genieten van dit boek, maar als je die kennis mist is dit boek best een pittige klus. Ik ben wel benieuwd naar het vervolg, maar het boek krijgt geen 5 sterren.