Goede bedoelingen, maar een minder fijne leeservaring

Voor de young adult club hier op Hebban mocht ik het boek Steeds verder weg van helena Fox lezen. De achterflap sprak me direct aan, dus mijn verwachtingen waren hoog. Dit kwam mede door de jubelrecensies die ik over dit boek tegenkwam, ik heb geen onvertogen woord gelezen. Werden deze hoge verwachtingen waargemaakt?

In Steeds verder weg maken we kennis met Biz. Op het eerste gezicht een doodgewoon meisje met populaire vrienden en een fijn leventje. Het enige dat ze mist is een vader, haar vader overleed toen ze zeven was. Maar niets is wat het lijkt, want Biz heeft last van duistere gedachten die op elk moment van de dag haar hoofd binnendringen. Deze gedachten ontstaan na het overlijden van haar vader en haar vader speelt een hele belangrijke rol in deze gedachten. Kortom: Biz heeft last van PTSS.
Ik wist dat Biz een psychische aandoening heeft, dat kon ik al afleiden uit de achterflap. Haar hoofd schiet alle kanten op en dat doet het boek ook. Wat dat betreft heeft Helena Fox een goed beeld neer kunnen zetten van iemand met PTSS, maar ik vond het een verwarrende leeservaring. Fox maakt geen gebruik van hoofdstuk aanduidingen waardoor ik het gevoel kreeg alsof ik één lange woordenbrij aan het lezen was. Dat was niet zo, want er zaten wel alinea’s in het boek, maar het bleef voor mij als lezer een flinke klus om Biz te volgen en dat doet afbreuk aan mijn leeservaring en -plezier.
Doordat Helena Fox geen gebruik maakt van hoofdstuk aanduidingen en de tijdssprongen nogal random aanvoelde sprong Steeds verder weg voor mij van de hak op de tak. Ik was het verhaal regelmatig kwijt – en vooral aan het einde – en ik slaakte daardoor regelmatig een geïrriteerde zucht. Jammer, want dit boek snijdt wel een thema aan waar in Nederland nog steeds een stigma omheen hangt. Als je zelf – gelukkig – geen ervaring hebt met PTSS is Steeds verder weg best “apart” te noemen. Ik schrijf deze recensie uit het oogpunt van een leek en mijns inziens had er iets meer uitleg in mogen zitten of iets dergelijks. Nu, na een discussie over dit boek op social media, snap ik de bedoelingen van Fox en waarom het zo verwarrend is. Ik denk dus dat dit boek geschikter is voor #ownvoices lezers en niet voor het grote publiek in Nederland. In het buitenland is Steeds verder weg wel goed aangeslagen als ik de recensies mag geloven.
Dat dit boek het grote publiek hier waarschijnlijk niet erg zal aanspreken is qua schrijfstijl zonde. Helena Fox heeft wel een fijne schrijfstijl die bij vlagen zelfs literair is. Sommige zinnen en passages zijn erg mooi en vanaf het eerste hoofdstuk had ik wel door dat er potentie in deze auteur zit. Alleen doen andere stukken van het verhaal dat dan weer teniet en zo is het cirkeltje weer rond. Ik ben oprecht benieuwd wat Fox nog meer in haar mars heeft, want als ze meer uit haar potentieel put kan ze best nog wel eens groot worden. Dan moet ze alleen wel iets met hoofdstukken gaan doen en voor het gevoel minder van de hak op de tak springen.
Steeds verder weg voldeed dus niet aan mijn enorm hoge verwachtingen. Het potentieel is er, maar het kwam er voor mij niet echt uit. Het boek was voor mij toch een te ver van mijn bed show en ik vond het een erg verwarrende leeservaring. Ik heb recent meer boeken gelezen over mensen met psychische problematiek en die vond ik toch duidelijker en prettiger lezen. Ik houd echt wel van een uitdaging, maar niet van een uitdaging die van de hak op de tak springt. Na een discussie op social media werden de bedoelingen van de auteur me pas duidelijk en dat doet het boek geen recht en is gewoon zo ontzettend zonde. Ga ik Steeds verder weg een tweede kans geven met deze achteraf opgedane kennis? Misschien wel, maar niet binnenkort omdat deze ervaring nog te vers in mijn geheugen zit. Misschien over een jaartje of twee.

Eigenlijke waardering is 2,5 ster.