Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Diversiteit was in het oude Griekenland al heel normaal

Laurie 06 mei 2020
Eind vorig jaar las ik Circe van Madeline Miller, een boek dat al heel lang op mijn lijstje stond en wat tevens mijn eerste kennismaking was met deze auteur. Toen ik dat boek dichtsloeg wist ik dat ik Een lied voor Achilles wilde lezen en de afgelopen maand kwam het er dan eindelijk van.

Circe zorgde ervoor dat mijn verwachtingen van Een lied voor Achilles hooggespannen waren. Ik was me ervan bewust dat dit boek eerder was gepubliceerd en dat Miller hierdoor waarschijnlijk in haar latere werk gegroeid zou zijn in haar schrijfproces. Desondanks verwachtte ik een mooie schrijfstijl die poétisch aanvoelde en dat klopte ook. De schrijfstijl van Miller is er eentje die je direct mee het verhaal inzuigt en het je erg lastig maakt om weer uit het verhaal te komen.

In het begin was ik een beetje in de war, want ik dook in het boek zonder van tevoren nog een keer de flaptekst door te lezen. Daardoor had ik in eerste instantie niet door dat niet Achilles, maar zijn metgezel Patroclus de verteller is. Interessant perspectief, want ik kon hem helemaal niet meer herinneren uit mijn lessen Grieks in 2 en 3 gymnasium, ondertussen zo'n 15 jaar geleden. Patroclus werd na een knokpartij verbannen naar het landgoed van de vader van Achilles en op dat moment leerde hij Achilles ook kennen. Achilles en Patroclus sloten direct vriendschap, maar het werd al snel duidelijk dat die twee meer gevoelens voor elkaar hadden.

Miller heeft ervoor gekozen Achilles en Patroclus geliefden te laten zijn, iets wat ik niet zag aankomen. Deze insteek vind ik een goede insteek, want men kan nu ervaren dat homoseksualiteit iets is dat al in de oudheid voorkwam en dat het toen heel normaal was. Er werd niet moeilijk over gedaan, het werd gewoon geaccepteerd.

In Een lied voor Achilles volgen we de jongens vanaf hun vroege jeugd en daardoor zien we ze opgroeien en daarmee nog meer naar elkaar toegroeien. Niets of niemand kan hen uit elkaar drijven, zelfs de boze goden niet. We zien hoe ze les krijgen in de belangrijke dingen van het leven en hoe Achilles daarna naar Troje wordt gestuurd. Waar Achilles gaat, gaat Patroclus, dus zo belandde ook hij in de Trojaanse oorlog.

Het einde vind ik een originele insteek. Ik huil niet bij boeken - dat kan ik gewoon niet -, maar anders had ik even een keihard potje zitten janken. Er gebeurt iets op het einde wat oneerlijk voelde, gewoon oneerlijk naar deze twee geliefden. Ik vond het lastig om het boek weg te leggen en ik hoopte vurig dat er nog iets zou gebeuren waardoor alles weer op z'n pootjes terecht kwam.

Al met al vond ik Een lied voor Achilles een waar genot om te lezen. In tegenstelling tot Circe komen hier minder goden en mythische figuren in voor, wat het verhaal een stuk kleiner en makkelijker te volgen maakte. Ik raak behoorlijk in de war van al die goden en namen, maar daar had ik in Een lied voor Achilles geen last van. Het begin was voor mij heel even inkomen, maar daarna was het moeilijk om te stoppen en wordt je hart gebroken.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Laurie