Een intrigerende achterflap die mijn verwachtingen niet helemaal waar wist te maken

De auteur Lykele Muus was voor mij een onbekende. Naast auteur is Lykele Muus theatermaker en acteur, maar ook daar ging geen lampje bij me branden, ik wist niet waar ik hem van zou kunnen kennen. Toen ik het meeleesproject rondom We doen wat we kunnen hier op Hebban voorbij zag komen werd ik nieuwsgierig. De flaptekst van het boek sprak mij aan, dit moest wel een rollercoaster worden toch?

In We doen wat we kunnen volgen we twee bevriende stellen die samen een vakantiehuisje hebben in Zeeland. Hun dochters Madelon en Elisa gaan op pad met een quad, maar krijgen een ernstig ongeluk. Madelon lijkt er goed vanaf te komen, Elisa belandt in coma. Maar dan slaat ook bij Madelon het noodlot toe: ze blijkt tijdens het ongeluk een hartinfarct gehad te hebben en zonder donorhart zal ze het niet overleven. Echter zijn niet alle harten geschikt, Madelon heeft een ander kinderhart nodig. Het hart van Elisa zou haar kunnen redden, maar willen Elisa's ouders Gwen en Tom dat wel?

We doen wat we kunnen is een boek dat je vlot leest en dat komt mede door de makkelijk te volgen schrijfstijl. Dit vlotte heeft echter ook een keerzijde: er wordt een grote afstand geschapen tussen de lezer en de personages in het boek. Dat vond ik in We doen wat we kunnen erg jammer, want bij zulke heftige thematiek verwachtte ik een connectie te voelen met Esther, Danny, Gwen en Tom. Doordat er gebruik werd gemaakt van de derde persoon enkelvoud werd deze afstand voor mijn gevoel in stand gehouden.

De eerste vraag die mij naar boven borrelde was: 'Hoe hecht is deze vriendschap eigenlijk?' De gezinnen leken totaal geen genegenheid voor elkaar te voelen en zelfs tussen de gezinsleden onderling ervoer ik afstand. Ik vond dat best bijzonder, want als je geen hechte vriendschapsband met mensen hebt ga je toch geen vakantiehuisje kopen samen? De gezinnen zijn allemaal zo verschillend, dat verbaasde mij ook.

We doen wat we kunnen heeft mijn verwachtingen niet kunnen waarmaken. Deze waren duidelijk te hoog. Misschien ben ik verwend met Duet met jou van Dani Atkins dat eenzelfde soort thema behandelt, maar met een totaal andere invalshoek. Misschien zijn personage gestuurde boeken minder vaak aan mij besteed. We doen wat we kunnen is een boek dat draait om de personages en hun onderlinge relaties en waarbij het plot wat meer een "ondergeschoven kindje" is. Dit is niet erg, maar je moet hier wel van houden. Daarnaast vond ik een aantal dingen in we doen wat we kunnen wat ongeloofwaardig overkomen. Ik zal hier niet te veel op ingaan, maar de plek waar het dilemma werd besproken vond ik niet passend en de snelheid waarmee het boek eindigde ook niet. Dat kan toch niet zo snel met zo'n verhaal?

We doen wat we kunnen is absoluut geen slecht boek, maar het voldeed niet aan de hoge verwachtingen die de flaptekst bij mij schiep.