Een moederhart dat huilt.

Linda Green is 49jaar(1970)en woont en werkt met haar familie in West-Yorkshire.
Dankzij de steun van haar echtgenoot Ian kan ze doen wat ze graag doet thrillers schrijven.

In Ik tel tot tien vertelt de auteur ons het verhaal over Lisa,Ella en Muriël.maar ook Lisa's familie en de zoon van Muriël spelen mee in de hoofdrol.
Ik tel tot tien is het meeslepende ontroerende verhaal over de pijn van het moederschap hoe machteloos je je voelt en de schuld van wat er fout gebeurt bij je eigen legt en hoe het je verscheurt en belet verder te gaan met je dagelijkse leven want het leven draait door.

In een paar seconden kan je alles kwijt raken.

Eén , twee, drie.....Als Lisa haar ogen weer opent is haar dochtertje weg.
Verdwenen.Zonder een spoor.

Ella gaat vanaf maandag voor de eerste keer naar school.Heel de vakantie was een feest ,bijna iedere dag ijsjes en met oma naar het park en de speeltuin.Zo ook op deze dag,alleen deze keer met mama want die wil wel eens zien dat haar dochter op het grote klimrek helemaal tot boven kan/durft en dan langs de glijbaan naar beneden.En dan voor ze naar huis gaan het lievelingsspelletje van Ella, verstoppertje spelen.
Eén,twee,drie...En dan gaat Lisa zoeken maar Ella is een meester in het verstoppen en Lisa is al ettelijke keren het hele park door maar van Ella geen spoor.Ella,Ella,Ella......Niets,Lisa roept ik geef het op kom maar jij hebt gewonnen maar Ella komt niet.Ze is weg,echt weg zoals in verdwenen.Ten einde raad belt ze de politie maar als de avond valt is er van Ella nog altijd geen spoor.Ligt Ella ergens gewond of is ze door iemand meegenomen?Niemand heeft enig idee wie Ella zou kunnen hebben meegenomen of waarom.
De race tegen de tijd begint en meestal is deze tijd kostbaar en niet je beste vriend.

Ik tel tot tien is een meeslepende thriller die onder je huid gaat zitten en je zoals ook op de achterflap staat je over je schouder doet kijken als ouder.
Linda Green heeft een aangename schrijfstijl,niet teveel personages,geen te lange hoofdstukken of moeilijke woorden.
Ze verontschuldigd zich in haar dankwoord zelfs ten opzichte van de inwoners Yorkshire dat ze geen dialect gebruikte omdat de rest van het land het boek anders niet zou kunnen volgen.
Al de personages die er in het boek voorkomen zijn goed onderbouwd en hebben hun nut.
Ik heb maar één min puntje,het personage Muriël en haar min punten werden wel eens herhaalt en dat werd soms vervelend en langdradig.
De spanning werd goed opgebouwd ,soms zelfs ondraaglijk.Het is een verhaal dat je zomaar morgen kan over komen als je de pech hebt dat je iemand zoals onze dader hier in de buurt hebt.Dingen,voorvallen uit het verleden werden vertelt net genoeg om te weten dat ze belangrijk zijn in dit verhaal teweinig om genoeg te weten.Het was eigenlijk voorspelbaar hoe en wat en waarom en net daardoor zie je het niet.

Ik tel tot tien vertelt het verhaal van een moederhart dat huilt.
Voor één ieder die er mee te maken krijgt stopt de wereld met draaien.
En toch draait die zelfde wereld door.

Ik tel tot tien.
Wat als de dader geen vreemdeling is maar iemand die je kent?
Wat als de dader denkt dat hij/zij een goede daad verricht?
Wat als de dader slechte bedoelingen heeft en je kind nooit meer thuis komt?
In een paar tellen kan je alles kwijt raken.
Eén,twee,drie........honderd wie niet weg is is gezien.
Ella is weg en ik vind haar niet,mijn wereld stopt vandaag maar die van jou draait door.