Prachtige roman

Zodra ik voor het eerst over de boek hoorde/las wist ik al dit boek moet ik gewoon lezen. Zodra het boek bij mijn bibliotheek beschikbaar was heb ik het gereserveerd (helaas dachten er meer mensen zo over :) ). Eenmaal begonnen in het boek wilde ik het gewoon zo snel mogelijk uit lezen maar eigenlijk ook weer niet. Ondanks de drukke week die ik had is heb ik het boek in 4 dagen uitgelezen wat wel ten koste is gegaan van een aantal uur slaap.
Het verhaal gaat over Annabel en haar zoon David. Annabel worstelt met de vreselijke ziekte kanker en is eigenlijk al opgegeven door de artsen in Nederland, echter willen ze haar in België wel verder behandelen om de kans op genezing te vergroten. David wijkt in dit verhaal niet van haar zijde. Annabel komt weer in het verleden terecht door haar oude dagboek te gaan lezen en David komt weer met zijn verleden in aanraking door een meisje dat hij fotografeert dat veel op zijn jeugdliefde Penny lijkt. David zijn huwelijk blijkt ook niet meer te redden zijn en daar heeft hij vrede mee.
De ziekte van Annabel loopt als een rode draad door het boek. Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit Annabel (of haar dagboek) of vanuit David. David wil niet accepteren dat zijn moeder eigenlijk uitbehandeld is en vat alles positief op. Annabel probeert hierin mee te gaan maar ze weet diep van binnen dat ze niet lang meer heeft want ondanks de zware chemo kuren blijft de tumor groeien. Het is mooi om te lezen dat juist door deze ziekte David en Annabel hun verleden onder ogen zien en zo op een waardige manier kunnen afsluiten.
Het boek is zeer goed geschreven, ik voelde dezelfde emoties als de personen in het boek, de hoofdstukken zijn relatief kort en dat vind ik zelf wel prettig lezen. Ondanks het heftige onderwerp heb ik erg genoten van het boek, al heb ik het bij de laatste hoofdstukken amper droog kunnen houden. Visser mag van mij wel vaker romans schrijven.