Afstandelijk en opsommerig

Toen ik het boek in de bib zag staan, werd ik meteen aangetrokken door het thema. Zelf heb ik ook een oma gehad met dementie aan het einde van haar leven en een opa die door enkele herseninfarcten ook dezelfde manier van denken en praten kreeg. Ik wilde dus zeker weten hoe het was voor iemand om te leven met een echtgenoot met Alzheimer.
Er stonden een paar mooie zinssneden in, maar het gaat niet de geschiedenis in als een onvergetelijk boek. De onderdelen van "nu" vond ik vrij goed geschreven, hoewel het vaak een opsomming was van bijvoorbeeld geneesmiddelen en hoe het onderzoek daarnaar vordert. Het is ook heel afstandelijk geschreven, beetje journalistiek en dat is niet gek aangezien de schrijfster een journaliste is maar dan moet het boek niet als roman in de rekken liggen.
De hoofdstukken waarin de neergeschreven teksten van Leo aan bod komen, vond ik vaak saai en niet relevant voor het verhaal. Wat heeft zijn religieuze opvoeding te maken met zijn verdere leven en hun relatie later? Heb die delen vaak diagonaal gelezen.
Zoals in een andere recensie hier op Hebban "Het verhaal gaf met herkenning, maar maakte geen gevoelens bij me los." Dit is helemaal hoe ik mij voelde bij dit boek.