Opgeklopte hype!

Het beloofde me zoveel : "de meisjes"! In 1981 las ik op een dag en een nacht het boek "Helter Skelter". Ik was daar zo enorm door geboeid en kon er me zo erg in terugvinden (hippietijd heeft me altijd vlinders in mijn buik gegeven) dat ik dacht : komaan met het boek "de meisjes" : ik wilde opnieuw die zalige tijd beleven om helemaal in het verhaal te geraken, een gruwelijk verhaal van gruwelijke misdadigers waar nu nog wordt over gesproken.
Aanvankelijk dacht ik wow, wat een prachtige zinnen kan Emma Cline schrijven, zooooo mooi! Een paar voorbeelden van zinnen in de eerste blz. die ik zo prachtig vond verwoord : "Hun prullerige ringen als een extra rij vingerkootjes". "Hun aanwezigheid trok een rimpeling van waakzaamheid door het park", "zijn blote voeten onder zich gebogen als twee broden", "nietige belletjes van frisdrank in mijn keel", "Zijn huid had een ongezonde glans, al barstte zijn chique opvoeding er dwars doorheen, als moedertaal". Dit zijn zinnen uit de eerste 5 blz. Prachtig toch? Dus dat ging beloven.
Helaas, helaas,... De mooie zinnen bleven maar het verhaal werd ingewikkeld en onsamenhangend. Ik las het relaas van wat Evie meemaakte in haar jeugd en eenmaal je daar eindelijk goed in mee was, gaat de auteur over naar een ander tijdsdeel waarin Evie volwassen (dan toch van leeftijd) is. Dan wordt het moeilijk om te volgen. Herhaaldelijk moest ik stukken herlezen : wie waren toch die mensen met die namen, namen die ik nog niet had gehoord?
Mocht het een bibliotheekboek zijn geweest, ik had het dichtgeslagen en terug naar de bib gebracht, onuitgelezen. Maar omdat ik mijn recensie eerlijk wou neerschrijven, heb ik doorgebeten er elke avond verder gelezen.
Vanwege haar mooie zinnen krijgt Emma Cline voor haar "meisjes" dan toch nog 2 sterren. Een derde kan er echt niet bij.