Het boek dat een soap werd

Het is geen populaire opinie, maar het moet gezegd: ik vond Aan het Einde van de Wereld (Engels: The Great Alone) van Kristin Hannah geen topper. Dit verhaal gaat over de dertienjarige Leni die samen met haar moeder en gewelddadige vader verhuist naar Alaska om er te overleven in 'de Grote Eenzaamheid'.

Ik begrijp zeker waarom dit boek door zowat iedereen geliefd is: het verhaal is meeslepend, Alaska is een prachtige setting, na een langzame start is het een ware pageturner en het boek zit vol met drama en de nodige romantiek. Wat zou je als lezer meer willen? Ik kon het boek alleszins nauwelijks opzij leggen.

En toch is er meer nodig om van dit boek een absolute topper te maken. Ik heb me gestoord aan verschillende onrealistische wendingen en irrationele keuzes van Leni. Zeker naar het einde toe, begon zij meer en meer op een personage uit een soap te lijken. Ook vond ik het vervelend dat het boek weinig overliet aan mijn eigen interpretatie. Elke emotie, elke wending werd zeer letterlijk beschreven. Ik had nood aan iets meer ''show'' en iets minder ''tell''. Subtiliteit werkt voor mij altijd beter.