Kijken naar een naderend ongeluk

De cover van ‘Waar het licht is’ oogt wat zoetig, maar laat je daardoor niet misleiden. Dit verhaal is onverwacht rauw. Meer dan eens had ik tijdens het lezen van dit boek het gevoel of ik naar een naderend ongeluk zat te kijken.

‘Waar het licht is’ opent meteen ijzersterk. De populaire Violet en eenling Finch treffen elkaar boven op de klokkentoren van school op een wel heel persoonlijk moment: allebei spelen ze met het idee om naar beneden te springen. Twee totaal verschillende mensen raken zo per toeval bij elkaar betrokken. Finch praat Violet van het idee af, en naderhand ontstaat er een innige band. Maar hoewel Violet langzaam opkrabbelt, verliest Finch de grip op het leven.

Hoewel de plot van dit boek zich in grote lijnen laat raden, verveelt het geen moment. Dit is een character-driven verhaal: de personages, hun motieven en hun gevoelens staan centraal. En die personages zijn bijzonder goed uitgewerkt. Vooral Finch is onvergetelijk. Voor die kleurrijke persoonlijkheid viel ik als een blok. Hij wordt geplaagd door stemmingswisselingen en er zit overduidelijk een steekje bij hem los. Op de momenten dat hij de kluts kwijt is, werkt dat ontwapenend:

Het is een ijskoude avond en er vallen weer wat sneeuwvlokjes. Maar ik heb het warm. ‘Je rilt,’ zegt ze.
‘O ja?’ Ik merk het niet, want ik voel niks.
‘Hoe lang sta je hier al?’
‘Geen idee.’ En opeens weet ik het echt niet meer.

En op andere momenten – de eenzame momenten – maakt het me ook vreselijk verdrietig:

Ik ontloop Violet. Het is doodvermoeiend om te proberen mezelf weer op de rails te krijgen en op mijn hoede te zijn met haar erbij, heel erg op mijn hoede, alsof ik me een weg zoek door een mijnenveld met aan alle kanten vijandige soldaten.

Het helpt natuurlijk ook dat Niven een bijzonder vlotte schrijfstijl heeft, beeldend en met oog voor detail, maar zonder het tempo van het verhaal uit het oog te verliezen.

De vergelijking met andere grote YA titels als ‘Een weeffout in onze sterren’ van John Green en ‘Eleanor & Park’ van Rainbow Rowell is snel gemaakt. Ook daar komen twee beschadigde, eigenzinnige types bij elkaar en bloeit er een romance op. Maar het is te kort door de bocht om ‘Waar het licht is’ meer van hetzelfde te noemen. Anders dan in die boeken, maken hier béíde hoofdpersonen een overtuigende ontwikkeling door, en dat is wat mij betreft onontbeerlijk in een boek dat leunt op zijn personages.

In een interview met Jennifer Niven las ik ze het manuscript in zo’n zes weken tijd schreef. Daar kan ik maar een ding op zeggen: petje af, mevrouw Niven!