Wanhoop en spanning

‘De Zilverweg’ is het debuut van de Zweedse Stina Jackson. Het boek is veel geprezen en in 2019 benoemd tot beste Scandinavische thriller. Marika Otte vertaalde het werk en de thriller werd uitgegeven bij De Geus. Je volgt in ‘De Zilverweg’ verschillende verhaallijnen waaronder die van Lelle en de 17-jarige Meja. Lelle is een vader die al drie jaar lang iedere dag op zoek is naar zijn vermiste dochter Lina en Meja is op zoek naar een stabiele thuissituatie en liefde. Hoe komen hun verhaallijnen uiteindelijk samen? En zullen ze vinden wat ze zoeken?

Hetgeen Jackson op zeer sterke wijze naar voren laat komen is de schrijnende en lange zoektocht van Lelle naar Lina. Het is goed uitgewerkt, want je voelt de wanhoop en als je erover na gaat denken dan krijg je respect voor zijn geïnvesteerde uren. Ook heeft Jackson zijn frustratie zo weergegeven dat je hem en zijn woede begrijpt en daardoor meeleeft: “Boos omdat ze niets wisten, omdat ze hem niet konden helpen, omdat zij na afloop van het zoeken naar huis naar hun kinderen konden gaan om verder te gaan met hun leven” (2019: 123). Jackson laat zien wat een vermist kind met ouders doet.

De schrijfstijl van Jackson vond ik tof. De thriller staat bol van originele beschrijvingen, bijvoorbeeld over de hond Jolly: “Met haar tong als een stropdas ging ze hen op het donkere hout liggen aanstaren” (2019: 20). En zelfs schrijven over de vuile vaat weet Jackson interessant te maken: “Siljes lippenstiftafdrukken lachten haar toe vanaf de wijnglazen” (2019: 92). De details worden op een beeldende manier beschreven. Maar er was ook iets wat mij stoorde. Verschillende keren worden zinnen enkele pagina’s later letterlijk herhaald, zoals “Slapen kun je als je dood bent” (2019: 45, 51).

Te slotte is er constant spanning. Op de achterflap staat dat er een nog iemand vermist wordt. Jackson creëert een staat van paraatheid bij de lezer die ieder moment verwacht over een vermissing te lezen. Dat zorgt voor nieuwsgierigheid, een beklemmend gevoel en zet je soms op het verkeerde been. De wisselende vertelperspectieven dragen hierbij aan. Je wilt weten hoe de verhaallijnen zullen samenvallen. Het einde is dan ook verrassend, mooi, geloofwaardig en niet te complex.

Kortom, door de wisselende vertelperspectieven, goed uitgewerkte personages, constante spanning, oog voor detail en een sterk en geloofwaardig einde, is dit boek een heerlijke thriller voor de donkere avonduurtjes.