Lezersrecensie
Minder enthousiast door personages en ontbrekende elementen
Na zijn debuut 'Eland' (2015) publiceerde Lykele Muus in april 2019 zijn tweede roman: 'We doen wat we kunnen'. In Zeeland delen twee bevriende gezinnen een vakantiehuisje, maar alles verandert wanneer de twee dochters na een ongeluk in het ziekenhuis terechtkomen. Elisa ligt in een coma, Madelon lijkt niks te mankeren. Toch zit alles gecompliceerder in elkaar en dat zet de onderlinge relaties op scherp. Wie kiest waarvoor?
In korte hoofdstukken, van gemiddeld zo’n drie á vier pagina’s, gaat deze roman voornamelijk in op de complexe relaties van de bevriende ouders. Tijdens het lezen zet je vraagtekens bij de mate van vriendschap, maar ook verbaas je je over hoe de liefdesrelaties in elkaar zitten. De personages vond ik niet zo sympathiek en af en toe niet volledig uitgewerkt. Soms maken ze een keuze die uit de lucht komt vallen en die je niet begrijpt. Dit heeft enerzijds het gevolg dat er een afstand ontstaat tussen de lezer en het verhaal, anderzijds komen sommige acties of reacties wat ongeloofwaardig of absurd over.
De roman bespreekt een lastig dilemma: offer jij jouw kind op om het kind van een ander te redden? Je leest hoe de ouders met elkaar in gesprek gaan en welke rol dokters hierin spelen. Het geeft stof tot nadenken, want wat zou jij doen als je je in de positie bevond van één van de ouders? Helaas komt deze discussie tussen de personages pas halverwege het boek naar voren, dat had van mij wel wat eerder aan bod mogen komen. Verder komen er allerlei interessante filosofische vragen aan bod: Wat is vriendschap? Hoe ver ga je voor vriendschap? Kies je voor je jezelf of kies je voor een ander? De personages geven daar een bijzondere, en soms aparte, invulling aan.
De schrijfstijl die Muus hanteert bevat korte zinnen en soms maakt hij mooie vergelijkingen: ‘Alsof Esther een vlek op de grond is, een gebroken pot tomatensaus, stapt hij over haar heen’ (2019: 150). Waar ik heel erg aan moest wennen was het ontbreken van aanhalingstekens bij dialogen. Dit werkte soms verwarrend bij langere gesprekken. Ik moest stukjes herlezen hetgeen de vaart uit het leestempo haalde.
Mijn verwachtingen werden niet helemaal waargemaakt, grotendeels veroorzaakt door de onsympathieke personages en ontbrekende elementen. Het ongeluk en ‘de schuldige’ zijn nauwelijks besproken, de onderlinge relaties overheersen het verhaal en het einde is redelijk voorspelbaar. Ik denk niet dat ik de boekverfilming zal gaan bezoeken.
In korte hoofdstukken, van gemiddeld zo’n drie á vier pagina’s, gaat deze roman voornamelijk in op de complexe relaties van de bevriende ouders. Tijdens het lezen zet je vraagtekens bij de mate van vriendschap, maar ook verbaas je je over hoe de liefdesrelaties in elkaar zitten. De personages vond ik niet zo sympathiek en af en toe niet volledig uitgewerkt. Soms maken ze een keuze die uit de lucht komt vallen en die je niet begrijpt. Dit heeft enerzijds het gevolg dat er een afstand ontstaat tussen de lezer en het verhaal, anderzijds komen sommige acties of reacties wat ongeloofwaardig of absurd over.
De roman bespreekt een lastig dilemma: offer jij jouw kind op om het kind van een ander te redden? Je leest hoe de ouders met elkaar in gesprek gaan en welke rol dokters hierin spelen. Het geeft stof tot nadenken, want wat zou jij doen als je je in de positie bevond van één van de ouders? Helaas komt deze discussie tussen de personages pas halverwege het boek naar voren, dat had van mij wel wat eerder aan bod mogen komen. Verder komen er allerlei interessante filosofische vragen aan bod: Wat is vriendschap? Hoe ver ga je voor vriendschap? Kies je voor je jezelf of kies je voor een ander? De personages geven daar een bijzondere, en soms aparte, invulling aan.
De schrijfstijl die Muus hanteert bevat korte zinnen en soms maakt hij mooie vergelijkingen: ‘Alsof Esther een vlek op de grond is, een gebroken pot tomatensaus, stapt hij over haar heen’ (2019: 150). Waar ik heel erg aan moest wennen was het ontbreken van aanhalingstekens bij dialogen. Dit werkte soms verwarrend bij langere gesprekken. Ik moest stukjes herlezen hetgeen de vaart uit het leestempo haalde.
Mijn verwachtingen werden niet helemaal waargemaakt, grotendeels veroorzaakt door de onsympathieke personages en ontbrekende elementen. Het ongeluk en ‘de schuldige’ zijn nauwelijks besproken, de onderlinge relaties overheersen het verhaal en het einde is redelijk voorspelbaar. Ik denk niet dat ik de boekverfilming zal gaan bezoeken.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Lisa Kiewit
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
