Mooie beeldende schrijfstijl

Oscar is 9 jaar. We maken kennis met hem, twee jaar nadat hij zijn vader is verloren bij de aanslagen van 9/11. Oscar spreekt meteen tot de verbeelding; hij is een vroegwijs jongetje met een unieke kijk op de wereld. Hij droomt ervan om wetenschapper te worden en hij bedenkt allerlei bijzondere uitvindingen, zoals een lift die stilstaat terwijl de juiste verdieping naar je toe komt (en hoe handig dat is, want dan hadden de mensen in de torens de aanslagen misschien wel overleeft omdat ze dan niet hadden hoeven springen). Dit typeert mooi de schrijfstijl van Foer. De conversaties en de hersenspinsels van Oscar zijn grappig en aandoenlijk. Die luchtige stijl vol droge humor zorgt ervoor dat het feitelijk zware onderwerp - de verwerking van het verlies van zijn vader - toch licht leest. Maar pas op; het volgende moment beland je midden in een vreselijk aangrijpende scene. En Foer schrijft zo beeldend dat die dan ook extra hard naar je strot grijpt (mensen die als levende fakkels versmolten zijn met het asfalt). En zo word je in dit boek heen en weer geslingerd tussen vertedering, een lach, verdriet en absolute horror.

Het verhaal wordt ondersteund met beeld en gebruik van de 'typografie' om het verhaal kracht bij te zetten. Op sommige pagina's staat telkens slechts 1 zin en op andere plekken wordt een zinnetje talloze keren herhaal. Ook dit speelt weer in op de emotie en laat je het verhaal indringender beleven.

Door het verhaal over de zoektocht van Oscar is het verhaal van Oscar's oma en opa verweven. Het duurt even voor je precies begrijpt waarom je dit verhaal leest. Dat geldt trouwens voor alle verhaallijnen; de zoektocht van Oscar, wat zich precies op de dag van de aanslag heeft afgespeeld en wat het verhaal van zijn oma en opa betekent... Pas aan het einde valt alles prachtig op zijn plek. Wat de ontknoping extra indrukwekkend maakt is de manier van beschrijven... Foer speelt hier met droom, werkelijkheid en tijd - prachtig gedaan!