Mooi maar heftig

De schrijfstijl van Spits is in het begin even wennen, maar zodra je daaraan gewend bent, opent zich een prachtig palet van woorden en zinnen. Dit boek is tegenstrijdig. Sommige stukken draaien om het onderwerp heen, vaak zonder letterlijk te beschrijven wat er gebeurt. Verfijnde details blijken later belangrijk. Andere stukken beschrijven letterlijk (te letterlijk?) wat er gebeurt. Deze scenes liegen er niet om en dwingen je bijna tot stoppen met lezen.

En heel langzaam, druppel voor druppel gedoseerd, wordt er duidelijk wat er in het leven van Eva, en specifiek in de zomer van 2002, is gebeurd en wat zij van plan is met dat grote blok ijs. Het verhaal komt hierdoor zoveel meer binnen dan dat Spits alles met een sneller tempo zou beschrijven.

Mooi (geschreven) dus, maar ook heftig! Er zitten gênante en zeer gruwelijke scenes in, waardoor je de neiging krijgt het boek aan de kant te gooien. Maar misschien juist daarom grijpt het verhaal zo naar de keel. Het uitzichtloze, trieste en ondenkbare. En dan dat einde en dat moment waarop je begrijpt wat Eva van plan is...