spoorloos deflo

Ik heb het boek spoorloos gekozen dat is uitegbracht in 2007 en de schrijver hiervan is Luc Deflo. Luc Deflo is een Belg en afkomstig van Mechelen. Hij begon met het schrijven van psychologische trillers in 1999 over het speurders duo Bosmans en Deleu. Over dit duo schreef hij wel zeven boeken daarna ging hij voor iets anders. Hij begon aan een nieuwe reeks over cel 5. Vijf speurders die zich bezig houden met verdwijningen van kinderen, mijn boek komt uit deze reeks. Het boek heeft geen prijzen gewonnen maar wel één van zijn andere boeken Pitbull dat in 2008 verscheen. Spoorloos gaat over een Irina Gerlach, een meisje van 7 jaar oud dat laatst werd gezien in de cinema. Ze werd ontvoerd door Wesley Truyts die samenwerkte met een Marokkaan Banallal. Van Irina is er geen enkel spoor. Via telefoontjes aan Helene Slachtmuylders proberen ze losgeld te krijgen in ruil voor het meisje. Dit plan loopt niet van een leien dakje. Telkens wanneer de politie hen op de hielen zit weet Truyts te ontsnappen.

De verhaalstructuur is in medias res. Op de eerste pagina’s weet je al dat ze ontvoerd wordt en door wie. Zelf vind ik dat wel jammer dat ik vanaf het begin al weet wie haar ontvoerd heeft, het gaf me minder een boost om te blijven verder lezen in het begin. Hij kiest ervoor om het dus al meteen vrij te geven wie de daders zijn dus is het dubbel zo moeilijk denk ik om de spanning voor de lezer er in te houden. Hij kan dat goed aangezien ik enkele hoofdstukjes verder was wel echt wou blijven doorlezen. Het verhaal wordt verteld door een alwetende of auctoriële verteller. Hij staat boven de gebeurtenis en weet ook alles wat er gebeurd is. Soms krijg je wel delen van brieven te lezen die in de ‘ik-verteller’ geschreven zijn maar je weet dan wel dat deze van Truyts zijn door zijn handschrift. Ook gaat het boek hele tijd van A naar B. Je bent bijvoorbeeld aan het lezen hoe Truyts in zijn schrift aan het schrijven is en opeens stopt dat deel midden in de actie. Dit deel wordt dan afgebakend met *** en dan ben je opeens in een andere scène bij de politie bijvoorbeeld en enkele pagina’s later zit je weer bij Truyts. Deze manier van schrijven vind ik soms wel een beetje lastig omdat je elke keer je terug moet kunnen herinneren waarover het vorige deeltje weer juist gingen waar ze daar in mee bezig waren. Dat is lastig als je het boek na enkele dagen weer vastneemt. Delfo hecht veel belangen aan zijn karakters. Het zijn bijna allemaal round characters die in het boek voorkomen. Hij legt alle thuissituaties van de speurders uit en verdiept zich vaak in hun persoonlijke levens. Zelf vind ik dat wat minder leuk, ik vind de info vaak overbodig. Doordat ik zo veel te weten kom over de speurders wordt het allemaal wat verwarrend. Je weet bijvoorbeeld of ze kinderen hebben, relaties, je weet zelfs wie hertrouwd is en wie niet. Bij Truyts, de ontvoerder, is het wel meer van belang dat je iets van achtergrond van hem weet. Eerst zag ik hem als een vieze psychopaat maar later leer je weer dat hij moeilijke jeugd heeft gehad en hij toch niet zo oppervlakkig is dan dat je denkt. Dat doet er meer toe dan dat je weet dat Safia nog een kindje heeft vanuit haar vorige relatie. Ik vind dit op zich wel veel beter dan dat ik de personages niet of bijna niet ken en het allemaal oppervlakkige personen zijn die op een manier verwant zijn met elkaar. Ik denk dat de ruimte van dit verhaal ook bewust gekozen is. Een Marokkaan die een krottenwijk woont vol met Marokkanen in Molenbeek zal dan ook geen toeval geweest zijn. De meeste mensen die niet echt ruim denkend zijn denken waarschijnlijk al eerder negatief over de achterbuurten die bewoont zijn door enkel en alleen Marokkanen en zeker als het dan nog eens gelegen is in Molenbeek. Ook de kamers waar Irina opgesloten zit zijn bewust gekozen ruimtes. Zoals een muffe zolderkamer en een mansardekamer, dat zijn al twee plekken waar ik liever niet opgesloten zou zitten. Deflo is gekenmerkt voor het schrijven van misdaden met de vraag waarom iemand een misdaad begaat en niet wie het gedaan heeft. Aan deze stijl moest ik in het begin wel wat wennen aangezien ik meestal boeken lees waar ze de ontvoerder proberen te ontdekken en niet waarom hij ze ontvoerd. Op zich vind ik dit ook wel leuk maar ik zit toch meer in een triller waarin je mee moet zoeken naar wie het gedaan heeft. Dit kan vaak op het einde zo’n enorme plottwist zijn als je op een volledig ander denkspoor zat en dit gevoel vind ik leuker dan dat ik zit te denken van “wat een vieze psychopaat, dat kan je echt niet doen”. Ik vond het ook verrassend toen hij op een gegeven moment een zeer racistisch personage in het verhaal bracht. Het gaat maar kort over deze persoon en heeft niet echt een invloed op het verhaal maar had het toch niet meteen verwacht dat hier zoiets zou in voorkomen. Het boek gaat totaal niet over racisme en als je dat opeens een extreme racist die voor een natiestaat gaat en een buitenlandse politieagente aanvalt vind ik dat wel een zeer fijne twist. Het is weer iets anders dan alle Marokkaanse mensen die goed bevriend zijn met elkaar in het verhaal.
Ik vind het boek spoorloos in het algemeen een zeer goed boek. In het begin geraakte ik wel moeilijk op gang aangezien zijn schrijfstijl volledig nieuw was voor me. Naar het einde toe wou ik het boek niet meer wegleggen, ik moest weten hoe dit verhaal ging eindigen. Ik werd gek, op een positieve manier, van dat de politie hen nooit wist te pakken en hij er steeds weer van onderuit muisden. Dit heeft het een zeer realistische gevoel i.p.v. de politie steeds direct de held is. Ik raad dit boek zeker aan , aan mensen die de gewone, normale trillers beu gelezen zijn een toe zijn aan een nieuwe schrijfstijl. Door steeds te werken met verschillende delen zit je volledig mee in het verhaal en ervaar je dit echt mee.