Leuk en Bemoedigend

Zoals de kaft al duidelijk maakt, gaat het verhaal van Ik kan er nét niet bij over “een vader en zijn bijzondere tweeling”. Sander Verheijen schreef dit boek om over zijn ervaring te vertellen als vader van Willem, een kind met een cerebrale parese (een hersenbeschadiging), en als vader van Maurits, een kind met autisme. Het verhaal begint echter al veel eerder dan de geboorte van de tweeling, namelijk bij het begin van de relatie van Sander en Jip. Om te testen of ze in staat zouden zijn om voor een levend wezen te zorgen, nemen ze een hond. Van hieruit gaat het verder naar hun pogingen om kinderen te krijgen, wat – zoals gepast bij deze specifieke tweeling – niet zo verloopt als gehoopt. Verheijen schrijft over de schokkende ontdekking van het anders zijn van zijn zoons. Hij en Jip moeten ineens heel hun leven, en daarbij ook hun toekomstverwachtingen, bijstellen om tegemoet te komen aan de speciale verzorging van hun kinderen.
Verheijen heeft het verhaal vanuit zijn eigen perspectief geschreven. Hierdoor is het voor hem mogelijk om zijn persoonlijke ervaring zeer openhartig weer te geven. Daarnaast heeft Verheijen een vlotte schrijfstijl. Als lezer ga je gemakkelijk door het boek heen, zonder ooit een zin over te moeten lezen vanwege de complexiteit ervan. Echter, is er ook een aspect van zijn schrijfstijl die ik een beetje als onprettig ervaar. Zijn hoofdstukken zijn zeer kort, van een halve pagina tot misschien vijf of zes pagina’s, en deze zijn dan ook nog eens ingedeeld in losstaande alinea’s. Het lijkt alsof Verheijen geen zin had om bruggetjes te creëren tussen het ene en het andere moment. Aan de ene kant past dit wel bij de vlot-geschreven zinnen, maar aan de andere kant lijkt het daardoor ook alsof de schrijver geen geduld had. Ik kwam regelmatig stukken tegen die goed aan elkaar verbonden konden worden en sommigen stukken die echt een overgang nodig hadden. Ik ben er niet over uit of dit gewoon een geval is van gehaast en makkelijk schrijven of dat het bedoeld een extra dimensie biedt aan het verhaal. Eerlijk gezegd is deze snelle, hak-op-de-tak stijl wel toepasselijk voor de chaos die de tweeling brengt in het leven van Jip en Sander.
In het verhaal gaat Verheijen in op vele specifieke gebeurtenissen uit het leven van de tweeling, zoals de ogen van Brandweerman Sam en Mangosap. Dat is fijn. Het geeft een juiste invulling van het geheel en helpt de lezer om het leven van Sander en Jip beter te begrijpen, dan wanneer alleen de grote lijnen beschreven zouden worden. Hier zie je ook de humor in terug. Zelfs al zijn deze aspecten vervelend voor de ouders om mee te moeten leven, het lijkt alsof ze de hilariteit achter deze bijzondere specifieke voorkeuren van hun zoons wel kunnen inzien.
In het begin had ik nogal de neiging om af te dwalen. Het duurt behoorlijk lang voordat Verheijen eindelijk toekomt aan het leven na de geboorte van de tweeling. Ik moet dan ook eerlijk toegeven dat het later pas echt interessant werd en dat de beschrijving van de weg naar de geboorte wel wat korter had gemogen, al begrijp ik wel waarom Verheijen op deze wijze begonnen is. Ondanks dat is het een amuserende weergaven van de problemen waar Verheijen mee heeft moeten kampen als vader van deze tweeling. Ondanks alle pech mogen beide jongens van geluk spreken dat ze Jip en Sander als ouders hebben.
Ook al ben ik zelf geen fan van biografische boeken, ik zou dit boek niet afraden als mensen mij ernaar vragen. Ik denk dat het vooral voor mensen in eenzelfde situatie als Verheijen een leuk en bemoedigend boek is om te lezen.